Trotwaer. Jaargang 22

[p. 90]

Harmen Wind

Toaniel

I

Wy wurde fan publyk ta figuranten,
ta meispilers op 'e wâl. De mûle
yn 't kier foar de man mei de boom
en de man mei de heakkel. 't Stik
giet oer in fytske yn 'e snilen,
oer blabze dy't boppe kringelt,
grien dat fan 'e heak slantert,
oer it hymjen fan in heit
om wat der ûnder wetter leit,
it giet oer ús, de tsjûgen.
Dôf en blyn taast it izer oer
de sodzige boaiem, bedjippet
it ûnk, bringt it foar 't ljocht,
toant yn wat wei is ús gemis.

[p. 91]

II

Hy grypt it beet, hy hâldt it
fêst, hy begjint sêft te razen,
hy leit it del, knibbelt derfoar,
hy wol syn libben deryn blaze.
Yn dit byld, de heit mei de
dea yn berneboartersklean,
stjurret de tiid. Gapjend nei
de siken fal ik fan
myn leauwe. Neat hinget gear
yn wat ik sjoch en fiel.
Hoe't ek de boeren dwers troch
alles hinne haaie, hoe't ik ek
traapje yn in rûs nei hûs, der is
gjin útwei mear fan dit toaniel.

[p. 92]

Hjoed

Hjoed bin ik reid.
Hjoed stean ik yn 'e wyn,
hjoed rik ik toar
út it ûnlijich wetter.
Hjoed bin ik tin,
hjoed skriuw ik
yn 'e romte.

Moarn hinget as
de moanne boppe my.
Myn wei rint dea mar
langstme kin wol duorje.

[p. 93]

Doel

Dit wol ik wurd ha yn
myn earmoedzjen om rêst:

dat ik yn wat gjin sprekken
lije kin de dea belibje as
in beuker foar in finster
op 'e fierte.

Namleas útsicht seit
skôgjen de wacht oan.
Wat sy ta wêzen dikerje
is yn in omsjoch wei.