Trotwaer. Jaargang 22

[p. 22]

Oene Spoelstra

Winterjûnenocht

De hillige ko weidet fredich.
Salang't wy noch krystfeest fiere
falt it wat ta mei waar wyn en wetter.
It giet ommers goed, wurdt rûnom sein.
En yn 'e sompige stank fan de rein,
oer it fjouwerbaans dykje nei Bethlehem,
yt ik in truffel mei wodka.
In minske wol wolris wat oars.

Stilte. Eartiids. In mearke dy swarte
nachten boppe de stêd. Myn ferlet is
grienkleurich of sniewyt as it my net
tefolle kostet. No ja.

Moaie plaatsjes binne it wol, dy kleurige
deaden yn it jieroersjoch. Se binne wat
mânsk en lit samar yn ien kear
in hele stêd fergean. Sa prachtich
pland oan it ein fan it jier.

[p. 23]

 

Moai waar by de rûs, sa waarm en

 

skoan. Dy jonge soldaten ha der wat foar

 

oer en litte har âlden krepearje.

 

Foar God en heitelân docht men in soad.

 

Sokke jongfeinten, men fynt se hjir net.

 

 

 

En at men betinkt dat it gas ús temjitte

 

komt en alles by 't âlde bliuwt oankommend jier,

 

wat wol men dan noch. Salang't sokke prachtige

 

plaatsjeboeken fleur jouwe oan it bestean,

 

kinne wy ús better deljaan

 

en mimerje wat.

[p. 24]

moeting

ienkear mar is it my slagge
en moetsje myn geast
of wie it de siele
lit my har in frou neame

wy fûstken

hja bea my reade wyn oan

wy dronken

wurch fan it sykjen woe ik ta rêst komme
de holle yn har skoat lizze

‘krûp net te ticht nei in krater’
sei hja
‘net alles is te bedjipjen
stel dy tefreden mei de lava
nim dat foar wat it is: fruchtber
my tenei de moerassen’

wy swijden

hoe't hja der útseach
wyt ik noch krekt
of net mear