Trotwaer. Jaargang 17

[p. 276]

Sako Booi
It komt wol goed

Fan Peal draaide syn holle hinne en wer, en wreau syn eagen út. Hy gappe sa bot dat de holle him omtrint skuorde.

It wie om syn frou dat Fan Peal him net sa goed fielde. Syn frou wie in goed healjier lyn oan in slimme sykte stoarn. Janja, Fan Peal syn dochter, wie aardich oer har fertriet hinne, mar Fan Peal sels hie it noch net rjocht ferwurkje kind.

Janja die altyd har uterste bêst om har heit wat op te fleurjen, en har ynspannings diene ek wol fertuten, sa no en dan. Mar in skoft lyn hie se de dokter der mar werris byhelle. Dy hie Fan Peal nije medisinen foarskreaun, en tsjin har sein: ‘It moat syn tiid ha, fanke. It komt fansels wol wer goed mei jim heit, sit der mar net sa oer yn.’

Fan Peal siet op 'e grûn en seach om him hinne. Hy betaaste syn skuon en nifele oan 'e fiter. Hy luts de tried kapot, en stuts doe mar in sigaar oan. Temûk gluorke er, mei ien each ticht, om him hinne. Hy snute syn noas mei in protte leven, want hy wie brimstich.

‘It is hjir toar, it is ferfelend mei deade blommen om jo hinne, en in kat dy't sliept, en in klok dy't stilstiet. Bah!’

Fan Peal gong stean, en khge syn gongelstôk. Mei de stôk omheech pripte er gatten yn 'e loft. Doe liet er de stôk falle en sloech der mei op 'e grûn om it stille en it deade te ferdriuwen. Ik bin Moazes, tocht er, en begûn te laitsjen. Fan Peal struts mei syn lange glêde kantoarbaanfingers troch it hier. Hy beseach syn neils, dy't yn it fleis weigroeiden.

‘Wat sil 'k even dwaan?’ frege er optein oan himsels. Hy seach op syn horloazje. It hie fjouwer oere west, dat Janja koe sa út skoalle komme. Dan meitsje ik even tee, tocht er.

Hy wie krekt yn 'e keuken doe't syn dochter der yn kaam.

‘Hoi heit!’

‘Dach, leave. Ik soe krekt even tee sette.’

Fan Peal slingere it pûdsje troch it siedende wetter, krige twa teeglêzen en in rôle koekjes.

Janja siet op 'e bank mei it teeglês yn beide hannen.

Kôgjend op it koekje beseach se it gesicht fan har heit troch it teeglês hinne. Fan Peal siet op dat stuit mei in útstoarne eachopslach nei de grûn te sjen.

[p. 277]

Sa troch it teeglês hinne hied er in raar holtsje, tocht Janja. Se luts it glês fan har eagen wei, en beseach him mei gewoane eagen. Se ûntduts dat er ek dan in rare holle hie, dêr wie net oan te ûntkommen. Elke dei like dy suteriger te wurden. Se fûn dat er bytiden sa frjemd die, en eins ek wer net. Hy die syn bêst, mar wie net sûn. Hy moast him ris wat mear uterje.

Fan Peal beseach syn dochter troch syn grouwe brilleglêzen. Se hie in leaf snútsje, en der gong sa'n krêft fan har út. Janja wie syn alles.

Fan Peal luts oan syn noaspunt, klaude oan in los feltsje en stuts in sigaar oan. Hy sei neat en Janja wie ek stil. Swijend rôle er de punt fan syn sigaar yn it jiskepantsje. Janja stuts in finger omheech. ‘Ik gean nei boppen. Húswurk.’ Fan Peal knikte. Janja rûn troch de keamer en pikte har tas op. Foardat se de doarkruk beetkrige, smiet se har lang blond hier mei in gisel achter de earen. Fan Peal seach it. Doe't er Janja de trep opgean hearde, besocht er syn eigen hier ek te slingerjen. It woe net: fiersten te koart. Wurch liet er him ûnderút sakje, mar sprong like hurd wer oerein. No wist er wêrom't Janja sa'n sterke persoanlikheid wie. Dat siet 'm perfoarst yn it hier. Hy soe syn hier ek waakse litte, krekt as Simson. Wat soed er in krêft krije. Mar dan moast der fansels wol in moderne coupe yn knipt wurde, want hy woe net dat Janja har foar him skamje soe, betocht er.

Mei dizze foarútsichten fleach er de keuken yn om it iten ree te meitsjen. Hy brûsde. It wiene fan dy lytse dinkjes dy't in mins sa'n fleur oan it libben jaan koene. Lang wapperjend griis hier, geweldich! Hy dûnse in rûntsje yn 'e keuken, en trape tsjin de kweade geasten oan dy't him ferlokje woene ta depresjes en swartgalligens. Hy rôp: ‘Oan kant jimme,’ en song: ‘Don't fence me in.’

Fan Peal bakte patat. En kroketten, want dêr wie Janja ek gek op. Sels wie hy der ek net fiis fan.

Se sieten oan tafel en ieten. ‘De mosterd is op,’ sei Fan Peal ûntskuldigjend. ‘It hindert net,’ sei Janja. Se baarnden de mûle oan 'e kroketten. Fan Peal makke der frjemde lûden by. De gleone brokken fleis en waarme triedden liet er mei syn tonge troch de mûle fleane. Hy skodde. Janja seach nei syn gegriem. Hoeden frege se: ‘Heit?’ In stik patat út 'e mûle heljend, andere Fan Peal: ‘Ja, leave.’ ‘Hoe is it op 't heden mei heit?’

Fan Peal seach har ûnwis oan Stilte. Fan Peal stoarre Janja yn 'e eagen, mei in gesicht dat frege: ‘Wêr - hasto - it - oer?’

Janja slokte. Se doarste it him net wer te freegjen, want se waard bang fan dy eagen, dy't har sa ûnbegripend oanseagen. Mar ynienen feroare dat gesicht. Fan Peal ûntspande Stadich luts er de mûlshoeken op ta in glimkjen, mar syn eagen bleaune strak, en laken net mei. Doe fearre Fan Peal op fan syn stoel, sa gysten, dat Janja der fan skrok. Fan Peal skattere it út, en weau

[p. 278]

har as in grut sjarmeur mei syn hân trije tútsjes ta. Hy luts it gesicht doe wer yn 'e suterige fâlden werom, en makke risselwaasje om 'e tafel ôf te romjen. Janja seach him fol soarch oan. Se fernaam de yslike distânsje tusken harren.

Fan Peal stie foar de spegel en helle in boarstel troch it hier, dat him no al boppe de skouders hong. Hy liet it hier troch de fingers glide en draaide syn holle fan lofts nei rjochts. De ferwachte krêft wie oant no ta noch útbleaun. Hy beseach syn gesicht yn 'e spegel, en besocht sneu te sjen. ‘Wêrom Simson wol, en ik net?’ Mar de spegel seach like sneu werom, en joech him gjin antwurd. Noch even bleau er sa stean, en kearde doe de spegel noartsk de rêch ta.

Janja wie op It Amelân, op in troch de skoalle organisearre ferdivedaasjekamp. Se soe wille ha moatte, mar hie it net. Har tinzen wiene hieltyd by har heit. Se siet oer him yn noed, want it like as hie er jimmeroan mear tryste dagen, en dat it hieltyd slimmer foar him waard om dêr wer út te kommen. Se tocht: ik moat my net drok meitsje, ik bin in tutte, ik bin in âld wiif, ik bin net mei him troud, en by eintsjebeslút tocht se ek noch: it komt wol wer goed. Sa.

De freeds om fjouwer oere, kaam Janja wer thús fan it kamp. Se gong troch de foardoar, stroffele oer in steapei post en kranten, fernaam in bedoarne lucht dy't út 'e keuken wei kaam, en stapte de húskeamer yn. Fan Peal siet yn 'e skommelstoel. De kat lei op syn skoat. Fan Peal hie de eagen ticht, en sliepte, like it wol. Hoeden rûn Janja op har beiden ta. De kat fernaam har, en gûlde har tsjuster ta. Janja knikte, want sy wist it no ek. Foarsichtich widze se de stoel op en del. It grize hier fan Fan Peal, dat foar in part by de stoel delhong, weage op it ritme fan it roeikjen mei. Se streake him oer de holle, en fage it hier út syn eagen wei.

It nûmer fan de dokter lei noch by de telefoan.