Trotwaer. Jaargang 17

[p. 23]

Ella Wassenaer
Fiif fersen

De redaksje tanket de hear Post fan Feanwâlden foar de permisje om de neifolgjende fersen út it neilitten wurk fan Ella Wassenaer ôf te printsjen.

it hûs is itselde net mear
de doar is wei
wat iepen stie sit ticht
en alle hemen bin feroare

ik stean op 'e stoepe
ûnder noegjende húf
om dy weiwiis te meitsjen
ast komst

ast komst
nim ik dy by de hân
en lied dy yn 't femijde hûs
ús wente en thús

o sillichheid
fan dû en ik tegearre
glimkjend
efter termopane glêzen
breed finsterbank fol bloei fan blommen
wa sil ús wat leare
no't bline muorren keare

[p. 24]

 

memme eagen

 

wiet fan triennen

 

har mûle trillet

 

efter in wale fan fobyën

 

hja hat it oer de Hear

 

 

 

myn hertklop stûket

 

ûnwissens

 

nacht dûnset

 

dei bevet

 

 

 

Hear sokke eangsten

 

moat in bern trochhinne

 

as it sa deun by mem

 

de ivichheid

 

op him oankommen sjocht

[p. 25]

 

ferstiestû it tsjuster

 

dêr't ús tinzen

 

safolle ljochten

 

by ôfstekke

 

om 'e nocht boarjend

 

yn de swarte gatten

 

fan meteoaren dy't falle

 

ferneatigjend

 

wat dierber is

 

machtleas skôgje

 

stjerlike minsken

 

yn dierlike eangst

 

sil de Hear net yngripe

 

mei fjoer en sweveldamp

 

fan Syn atoambommen

 

tsjoene

 

in nije ierde

 

út it swart en read

 

fan de apokalips

 

de âlde ierde

 

offerdier

[p. 26]

 

it ferhaal

 

dat ik skriuwe wol

 

fljocht foar my út

 

laket en lôket

 

en nimt myn finzen

 

kom seit it

 

kinst ferjitte

 

de leafde oan oaren oerlitte

 

nei safolle gedichten

 

meist de hân der wol mei lichte

 

mar as ik net mear sjong

 

barst myn hûd

 

en barst myn long

[p. 27]

 

wês myn narder

 

myn húnder

 

myn bloedsûger

 

myn boal

 

wês de stoarm dy't my belaget

 

de floed dy't my swolget

 

de sinne dy't my fertart

 

de ierdskodding dy't my fret

 

de wjerljocht dy't my treft

 

wês myn leafste

 

myn alderleafste