Trotwaer. Jaargang 16

In wurdmannich foar Sybren Sybrandy

Fan anti-krityk bin ik fij en as ik der no ferlet fan haw en sis wat oan it adres fan Sybren Sybrandy fanwege syn sikje Plichtmjittich besprek & konklúzje, Trotwaer, 1983, 6 (oer: Sjoerd van der Schaaf, De bijekening), dan giet dat net oer de ynhâld, it giet oer de styl. Hoe moatte jo oan mei in skriuwer, dy't neffens it betinken fan in redakteur fan in literêr tydskrift fier ûnder de mjitte bliuwt en dan ferdoary ek noch de Gysbert Japicxpriis kriget? Dan past net mear in guodlik stikje, in ferwar hast noch mear as in oanfal, dan is it tiid om dy skriuwer sûnder in greveltsje moederaasje in danich pak op 'e hûd te jaan. Want wat docht in streuper op

[p. 69]

de hearlike grûn fan de literatuer, wat docht in ûnderkrûper op it mêd fan de bona literae? Kloos en Lodewijk van Deyssel koene sa'n subalterne geast femeatigje, W.F. Hermans en Gerrit Komrij spylje hjoed de dei yn sok heilsum wurk ek net swak by. En ferjit beleaven net hoe't Eeltsje Boates Folkertsma skimpe en rache koe as er stumperige en ûnbefoege skribinten ûnder it mes hie.

Leau my, ik hie it net slim fûn as Sybren Sybrandy my omseame, rinkele en kinkele hie op in wize dat ik knock out lizzen bleaun wie. Yn in gefal as dit is der ommers gjin romte foar pardon; it giet om de Literatuer. Fansels, jo moatte it wol kinne. In pynlike fraach: kinne hja it by Trotwaer? Is Sybren Sybrandy by steat foar de eare fan de Literatuer de fûnken spatte of alteast de spoannen stowe te litten? Want sa moat it, oars leare de dilettanten en de sjarlatans it dochs net.

It bêste bewiis dêrfan is dat ik fleurich fourtfar mei te wurkjen oan it ferfolch op De Bijekening.

Sjoerd van der Schaaf