Trotwaer. Jaargang 16

[p. 24]

Geart fan der Mear

XX

wês in waarme weach fan leafde en spiel
mij mei heech op 'e toppen fan 'e langst
dat ik sjen mei fier ljocht it strân fan rêst
en smyt mij dan wer hommels tûmljend del
yn skomjende lichten dat ik dêrnei
wer widze wurde mei op wer in weach
en lit mij priuwe it sâlt fan it heech
begearen lit mij drinke fan dyn see
it yntsjoed drinken lit mij fiele dyn
skerpe toarst fier mij op nei de waarme
sinne fan dyn deadlik ljocht dyn sêfte
twirren lit dy flymje wês do de wyn
sijurkje mij mei in lêste weach op 't strân
lit mij de ferjitnis fan wiskjend sân

[p. 25]

XXI

fan 't libben it begjin en fan myn dei,
net jong, net âld, mar tiidleas beide, reau
hja har yn 't bleinen harnas moarns, en bleau
yn 'e wapens foar mij de lange wei
fan 't iere brea nei 't wurge sliepen jûns.
wat hja nachts wie en die mei 't harnas út
as frou freondinne leafste fan ús heit,
dat wie myn eachweid net. jeugd is in klûs,
slút oare wrâlden út. mij is 't besef
no kommen (mar te let) fan wat in minsk
(en net allinne ‘heit’ of ‘mem’) oan winsk
en wollen yn him hat, en hoe't er (lef?)
fiere kimen mar ferjit. koe ik jo? -
yn myn wrâld fan ferskil, myn kant de kleau?