Trotwaer. Jaargang 13

[p. 246]

jac. dykstra
kremaasje

deasketten ljocht brekt grizich
op dyn just beklomme lea
en mei in lêste stille huver
ferwaait de lette, wurge dea.

sediminten, sân en jiske,
bekuolle waarmte tusken stien,
it ferstoot ûnder de loften,
wurdt wer mei de ierde ien.

djip yn my, ûder de tearen,
wol ik dy roppe, kear op kear,
mar sels boppe fûgelkloften
libbet no ús heit net mear.