Trotwaer. Jaargang 13

[p. 124]

geart van der meer

strânljip

de moamtydswyn kaam, de skaden flechten.
heech boppe it hûs in iere strânljip rôp.
it waarme ljocht, dat troch de finsters kroep
joech jonge der, en jonge langst rjochte

syn waarmte op har jonge, waarme lea -
mar se sliepte, yn dreameleaze sliep
wie se fan langsten frij, en blier lei op
har foarholle it lichte ljocht, sá blau

en myld, dat reade driften fertwirren
yn dy klearens, as reek ferwaaiend yn
'e simmerwyn. hoeden har azemwyn
drinkend ut fynreade tsjelken, wist er,

dat de leafde net wekke wurde wol
ear't it harsels haget. en berûze
fan dy wyn is iere langst weisûze
ta neat as 'n iere fiere strânljiprop.

[p. 125]

ljurk

letter, doe't de wyn al waarmer waaide
en de sinne heger stie, de skaden
oer de ierde koart en swarter waarden,
elk popelblêd in fûnkje hie, saaide

mei swang út 'e stannen de ljurk omheech,
en, de sinne nimmend as syn doel, rjocht
nei boppen warlewjokjend, yn 'n omsjoch
neat as stipke yn 'e loft, fier omleech

de wrâld syn grienens littend, sûgde syn
longen fol mei krûdige maitydslucht,
dat se knapten hast yn dy hege flecht,
en hij syn hertfol heech liet oer de wyn

stoarte moast, om yn fleagen te hymjen
nei de sinne - fier, o ûnbefleanber -
't ljocht yn te ranen - o, ûnbesteanber -
fallen, dél saaien, hearlik ferbline.