Trotwaer. Jaargang 13

[p. 2]

[Nummer 1]

Eppie Dam
De kleur fan jiske

Se leine neaken njonkeninoar op 'e rêch, inkeld in tin wyt lekken oer har hinne. Syn hân gie sêft hinne en wer oer har waarme billen. De knokkels skjirren tsjin it frisse lekken. De hiele dei hie de sinne as in machtige giele fjoerbal boppe de greiden hongen. Der siet tonger yn de loft. Even hâlde er syn hân stil.

‘Der sit tonger yn de loft,’ sei er.

Se lei har hân op sinent en tyspele mei in finger oer de stikelige hierkes op syn pols. It wie stil.

‘Wat is der?’

‘Neat.’

‘Neat?’

‘Ik fiel my sa lokkich mei dy.’

‘Is dat neat?’

‘Dat is alles, leave jonge fan my.’

Hy glimke en gie op de side lizzen, tearde de foet oer har skonken hinne, begûn har wang te aaien. Se glimke en liet har fine fingers by him oer it boarst rinne. In gleone pylk sigesage him troch de lea hinne.

‘Wat wie dat!’

Se lichte de holle en seach him oan mei grutte ferhearde eagen.

Hy glimke, lei har holle sêft yn it kjessen, tute har wang.

‘Wjerljocht, poppy. Wy krije swier waar.’

Fan fierren hearden se it dompe grommeljen fan de tonger. Se huvere en treau har neaken lichem stiif tsjin sinent oan. Hy wrotte syn hân ûnder har holle en gyng heal oer har hinne lizzen. Hy fielde har boarsten op syn hite liif. Hy tute har, koart, fûl, hieltyd wer. Har hannen reizgen hinne en wer oer syn rêch. Se kroane doe't er syn lippen by har yn it weak fan de hals treau. Opnij wjerljocht. Se joech in koarte hege skreau, fan skrik en gleonens beide. De slach dy't der op folge, wie lûder en skeller as de foarige. Se kromp yninoar en loek him noch tichter, nei har ta. Hy liet har boarst hielendal oer har lichem falle tute har hals en striek har krêftich oer de heupe.

‘It komt tichterby, poppy.’

Syn stim klonk heas en begearich. Se streake syn rêch en flústere fan ja, ja. Wjerljocht! In swiere slach knettere der fuort oerhinne. Se skreaude en kronkele as in slange, as gyng der in flymjende pine troch har hinne.

[p. 3]

‘O Jan, it is by my ynslein. Toe dan, Jan!’

Hy treau har fuotten faninoar. Syn hân gyng omheech. Se wie hyt, gleonhyt. Read. Fjoerread. Se helle him hielendal by har en loek de knibbels omheech. Hy fielde har. Mar ynienen skeat er as de wearlich oerein. Hy lei op de knibbels yn it bêd.

‘Jan, wat is der!’

‘De sirene. Der is brân, ferdomme!’

Mei in linige sprong stie er op de flier. Hastich fandele er syn klean byinoar. De sirene helle jankend oan. In tongerslach knapte der trochhinne.

‘Jan?’

Se siet rjochtoerein yn it bêd, it hier wyld om de holle. Se rydboske.

‘Der is brân, ik moat fuort.’

De lêste toan fan de sirene waard stadichoan wei. Hy sloech de doar ticht. Se plofte achteroer op it bêd, ferburch har holle yn de hannen, gûlde. Bûten begûn it te reinen. Hy trape as in healwize. De rein strime syn wangen, de boksen plakten him op it fel, hy wie kâld.

‘Wêr is 't,’ raasde er tajin Jaring, wylst er de fyts tsjin de muorre kwakte.

‘De pleats fan Auke Boanstra. It is dêr ynslein.’

Se draafden de kazerne yn. Nûmer 4, dat wiene syn klean. Hy hearde de nije auto starten, skuorde de doar iepen en wylst se nei bûten rieden, loek er syn pak oan. Se wiene mei fiif man. Krekt bûten de buorren kamen se Sape tsjin. Hy soalde de fyts yn de barm en stapte hymjend yn.

‘Is 't wer sa,’ lake Piter. ‘Koed er wer net by 't wiif weikomme?’

‘Wêr is it te rêden?’ frege Sape.

‘Auke Boanstra,’ sei er. ‘Ynslein.’

‘Bliksem jonges, wat in fjoer!’ rôp Jaring. ‘Dat wurdt nachtwurk.’ Hy hie net in wurd tefolle sein. De pleats fan Auke Boanstra stie yn ljochte lôge.

Hy stie oan de sydkant fan it bûthûs, de slange tusken de fuotten, stiif tsjin it krús. Hy wachte oant it wetter komme soe. It kaam net.

‘Toe dan, Jan! Spuitsje, bliksem!’

Ferrek. Hy hie de kraan ommers ticht. Hy moarde it ding iepen. Mei in machtige bôge spuite it wetter derút. Foar in kowerútsje yn de midden hong in stik plestyk. Hy sette de spuit derop en beweegde him op en del.

[p. 4]

It plestyk gyng oan flarden. Hy wie deryn. De spanten kroanen, stikken reid kamen del. Der wie gjin rêden oan. Healwei seizen ried de lêste auto fan it hiem. De pleats wie swart en neaken. Se lei dêr knikt en knoeid tusken de beammen, as wie se ferkrêfte.

‘It fjoer is derút,’ sei er en plofte op de knibbels foar it bêd. Syn fingers makken swarte kladden op it lekken. Se seach him oan. Har eagen hiene de kleur fan jiske.