Trotwaer. Jaargang 12

[p. 220]

Geart van der Meer

Hanklit

brodzich wie 't. wij hiene fytst oer 't eilân
mors. bij glyngøre wien' w' opstapt. doe oer
de sallingsundbrêge' it noarden yn. 't fjoer
fan 'e sinne, en letter op ôfstân

tongergebolder hien' ús begelaat
nei 't eindoel: hanklit, steil rizend út 'e
thisted bredning. wij moasten stean litte
doe ús fytsen. rinnend bij in steil paad

op gong it nei de top. wat in hichte,
net? (no ja...) de see! de see! dêr sietsto
dan, mei wite gimkes en 't hier wat sleau
om 'e holle (de wyn, no?) de lichte

te besjen. ik dij. o mearmin op dyn
rots, o venus anadyomene -
ik seach dyn byld oerstriele en seine
fan ljocht, al wie fan dizen ticht de kym.

[p. 221]

Skûl bij Hanklit

gau, gau, nei ûnd'ren! de earste drippen
al! wij sykje' ús fytsen op, en flean' nei
de bedelte, dêr't wat pleatsen stean. mei
faasje in heaberch yn. neat skine litte

('t binn' mar lytse hûntsjes) en de deenske
boer ‘goddag’ tawinskje, dy't grommeljend
eat grânzget (dat deensk!). hark, hoe't trommeljend
de buoi op 't platen tek kletst, ik winskje

mij dyn byld foar eagen wer te krijen
dêr op dy rots. mar troch it rûzjen fan
'e rein, rook fan stealich hea, 't sûzjen fan
'e wyn ferwaait it as reek. in swijen

hinget om ús hinne. mar sjoch, hoe't yn
ús skymrich skûl dyn antlit sêft yn 't ljocht
te brânnen stiet fan muorrerútsjes - 'k socht
om 't spoar fan doe, fan dij - sjoch wat ik fyn.