Trotwaer. Jaargang 12

[p. 22]

Eppie Dam

Mummy

Pop, wie myn ferrie faaks wyt:
as snie it âlde lân bestoppet
en de rûp him stil ferpoppet,
is it libben ommers sûnder wryt

en slyt wat ik ús needlot hyt,
en slút wat ik yn dy bedobbe
- do deade knop en kâlde stobbe -
him ôf foar skuld en selsferwyt?

Nee, ik haw dyn noasters sluten
foar de maityd en de rook fan hope,
ik haw dyn earen stoppe foar it lûd.

No docht gjin inkeld wurd fertuten:
dyn nieren haw ik ea yn natron dope -
ik aai dyn lea, dyn perkaminten hûd.

[p. 23]

Swalker

Leave, wêrom leine wy inoar net nei
mear, oan inoar besibbe lykas juster
troch de tiid as broer en suster,
heukerjend om 't libben dei en wei?

Wêrom dêrom doarmje hjoeddedei
myn tinzen doelleas yn it tsjuster
en is myn spoar de paden bjuster
en wiist it faai of winkt it frij?

It frij wonk, ik haw dy ferlitten
om wat fertroud wie te ferjitten,
om sliepstee, stoel en ûnderdak.

No wiist it faai, de dagen swine
om en wat ferlern is yn 't ferline,
hat yn dreamen tiid noch plak.

[p. 24]

Bûtsykje

Skat, as hie ik dy foargoed begroeven,
sa haw ik middenmank it wiete hout
dyn swiete namme stilwei tabetroud
oan 't sân, om dy net kwyt te hoeven

rin ik oer it strân, hoe út 'e skroeven
lykas bern ha wy oan ús kastielen boud,
mar wat in minsk foar dreamen jout,
ferkomt as 't wetter wâlet yn 'e slûven.

It tij is kantele, de tiid is spjalte
tusken dy en my is nacht en dei
de oerkracht fan oerdwealske wyn.

Gjin wanhoop kin tsjin weagen balte,
gjin rop komt stoarm foarby - ik swij
oant ik dyn namme yn in flesse fyn.

[p. 25]

Wite jiffer

Do wjukkest ivich yn myn dreamen
godlik heech yn reagen wyt satyn
sa't ea goadinnen fleagen op 'e wyn
en jiffers spoeken boppe swarte streamen.

Dyn geast stiet hommels oan de seamen
fan de nacht, dyn swipe ljochtet, blyn-
slein slacht dyn túchlear my wer yn:
do hoffenst my en rydst my op 'e teamen.

By 't moarntiid bisto nearne net te finen,
ferswûn bisto by libben en lemieren,
gjin finger komt dyn slippen ea benei.

Mar iere wyn giet oan yn de gerdinen,
sinne kommenswei set eagen yn it kier en
ik sil wachtsje op dyn laits by ljochtskyndei.

[p. 26]

Foto

De sinne skittert, yn de rûge gerzen
stiet de wite rime fan in iere mist:
in plaatsje! en as ik net better wist,
is alle ljocht yn ien momint beferzen.

Do sjochst my oan troch it glêzen
finster, finzen yn in stielen list;
ivich seit dyn loaits datsto it bist,
dyn glimk bliuwt izich lang yn wêzen.

De tiid hâldt skoft op dy mominten
dat laits en lok foarhannen binne,
sûnder arguminten, sûnder kommentaar.

Mar wa sil út de deade eleminten
letter libben floeie litte, lippen minne
litte op papier by maityd en teiwaar.