Trotwaer. Jaargang 12

[p. 3]

Joop Boomsma
In oere ut it libben fan Dunnik

1.

De stêd is tichteby, komt hyltyd tichterby. Flats markeare de skieding mei it achterlân. Poarte en poartewachters tagelyk. Dunnik konsintreart him op ien fan de bousels. It heechste. Untelbere rútsjes yn griis beton. Hy besiket it tal wenlagen te tellen. Twifelt tusken tolve en trettjin. (Konklúzje: myn libben bliuwt in kar tusken prymtal en hast universele dielberheid). Dunnik glimket. Ek dizze sydstap bleau net sûnder fertuten. Mar: is de twivel troch te brekken?

De stêd. It flatgebou is wenmuorre wurden. Mei auto's der foar en draaidoarren.

De bus stoppet. Minsken sjogge ferheard;

- hea, de bus stoppet.

- hjir stapt ornaris dochs nimmen út?

- wa soe der hjir no út moatte?

Dunnik eaget de bus efkes nei. Oplûke nei it earste stopljocht. Dan riist it flatgebou foar him op. Wer besiket er de wenlagen te tellen. Tolve of trettjin? Wissichheid. Tolve! Of trettjin!

[p. 4]

- Wenje jo yn dizze flat?

- Ja.

- Al lang?

- Ja.

- Mei 'k jo freegje......

- Ja?

- Hoefolle wenlagen hat jo flat?

- Hin?

- Hoefolle wenlagen hat jo flat?

- Man, wat wolle jo!

- Wenje jo yn dizze flat?

- Ik wenje hjir, ja.

- Al lang?

- Al lang, freget er. Al lang? In jier as fiif, tink.

- Mei 'k jo freegje...

- Jo meie wol wat freegje, ja.

- Hoefolle wenlagen hat jo flat?

- Hoefolle... man, hoe soe ik dat witte moatte?

- Jo moatte mar ris telle, no

- Ik ha gjin flau idee, heite.

- In stik as tolve, trettjin, tocht ik.

- Jezus!

2.

De lift triuwt him nei boppen ta. Sêft sûzjen fan de elektromotor. Dunnik telt de wenlagen dy't ljochtsje troch de liftdoar. Alve kear in fraksje fan in unifoarme wensitewaasje. Op tolve

(man: swier yn 't burd, keale foarholle, hier oer de earen, freonlike eagen -

frou: ljocht golvjend hier dat oan de skouders rikt, eagen en lippen krekt efkes oantsjut)

wurdt it byld behearske troch in

[p. 5]

man en frou. Dunnik sjocht harren oan. Glimket. De man lûkt de liftdoar iepen.

- Wenje jo yn dizze flat?

- Seker.

- Mei 'k jo freegje...

- Sorry, mar wy binne wat hastich.

- Hoefolle wenlagen (DE LIFTDOAR SLACHT TICHT) hat dizze flat? (DE LIFT IS NET MEAR TE SJEN).

Dunnik draait him om. In lange gong. Trep nei ûnderen. Gjin trep nei boppen. Tolve wenlagen. O, dierbre universele dielberheid! Wissichheid. Dunnik draait him om. Rjochtet de wiisfinger. ‘UP’ ljochtet op. Sêftgrien.

3.

‘... she ain't lookin for a lover,
she 's just lookin' for a home...’

Har flatsje - (letter hat er gnilsd om dat wurd: boppe it grienekrúsgebou wiene in stikmennich appartemintsjes, ferhierd oan froulju allinne. De wykferpleechster, in doktersassistinte, in beukerliedster en dus - in ûnderwizeres.) - waard in rêstpunt. Prate, nei muzyk harkje, swije, gnize, lêze. Lêze. Oerenlang deun tsjin elkoar oan sitte (of: hy langút op 'e bank, sy yn dat bespotlike draaistuoltsje), elk ferdjippe yn eigen lektuer. Of eigen tinzen. Reade wyn. Syn stereotipe wykeinbydrage. De muzyk wie syn muzyk. The Jeff Beek Group of Johhny Winter, mar meast - (Sy gong oerein, skoude blompotten fansiden, treau de rjochte rige boeken rjocht: it kaam te hurd oan.) - Bob Dylan en Kris Kristofferson.

Doe wie 't dien. Ynienen. Hy rekke dy jûns mei âlde, hastfergetten maten op stap en fernaam wat er mist hie. Har miste hy gjin tel. In lullich briefke koe er him noch al ta sette. Der kaam gjin antwurd.

4.

‘but if you take her
take her easy
treat her gentle
she used to love me’

[p. 6]

5.

De lift (op 9: twa froulju - op 4: in man) stoppet ûnderweis twa kear. Dunnik slacht nimmen acht. De opljochtsjende sifers boppe de doar fascineare. Hy besiket de hiele trits (...11, 10,9 -, 8,7,6,5,4 -, 3,2,1, B) sûnder eachknipperjen te folgjen. It slagget net.

- Is der wat, menear?

- Lêst fan 'e eagen, menear?

Dunnik glimket, skodhollet.

- Ik die in spultsje.

Twa froulju sjogge him forbjustere, dan lilk oan.

- Dizze froulju triuwe elkoar oan 't skouder nei bûten ta. Mûskopjend. Dunnik folget harren oan de doar ta. In jonge frou fearret de bûtetrep op, komt op him ta. Dunnik draait tagelyk mei har troch de doar. Bûten sykhellet er djip. Dan, hookstrooks, draait er him om, falt tsjin de doar oan, twa, trije stappen yn de hal:

- Marijke!?

De lift is ûnderweis nei boppen ta.

6.

De bus is op 'e tiid. Oeretsjinst. Dunnik stekt in hân omheech. By 't ynstappen fielt er de ferheardens fan 'e minsken net. (‘Hjir stapt ornaris dochs nimmen yn?’). Hy fynt in plak by 't rút. De flat ferdwynt út syn eagen.