Trotwaer. Jaargang 9

[p. 104]

Lamkje v.d. Goot

Hjerstreach

sidesêft fan lytste spinnen
weve troch fjilden en loft
frede fan in great biminnen
trieden út in suver focht

[p. 105]

Fuotstap

hoar op'e tegels fuotstappen yn in steech
yn'e keamer hear ik it biweech
fan skonken dy't in metrum rinne, dizkear myld,
gjin lichemsstal, inkeld lûd follet it byld

mar oan dit byld ûntspringt it wisse witten:
immen hat my syn wêzen printe
yn fuotstaplûding en it efterlitten

[p. 106]

Hjerststriel

de dei is sûmber en kompakt
mar dan ynienen lûkt in gloede oer it leaf
skout tusken it lichte swypkjen fan de heechste tûken

hjerstsinnich wûnder sa abstrakt
dat rook en kleuren wevet ta ûnsichtber reach
en skaden strielet yn fier' en treasteleaze hoeken

[p. 107]

Dize

dize, oeral dize hjoed
ien dizedrip wjerapegelet de wrâld
lûkt op yn'e ûnskuld fan myn noastergatten

in ier loopke lâns seamen fan
beammen dy't neakene tûken ûntwrakselje
oan in ûnsichtber park

myn hert weidet op snie en winterwyn
flarden dize lûke myn harsens yn

[p. 108]

Gloede

tûkjes tekenje roasterfyn har tsjin'e loft
ûnforweechber oan'e stilte hinget focht.
ynienen stiet de wrâld yn fjûr en ljocht.

beammen ha tusken ús in fyn gerdyn hongen
mar tinzen en tinten hawwe har al mongen

[p. 109]

Wûnder

't is net to knetzjen út in alfabet
sa as in fers yn rigen fan letters set.
dit wêzen bûten symboal en teken fan 'e tael,
ûntstiicht, it wurd foarby, oan elts forhael.

ik wyt it is in platitude:
sels it lytste lit hint net folslein biskriuwe,
hwat skreaun stiet, is heechút in etude
tusken objekt en waernimmer sil eat ûnsizber bliuwe.