Trotwaer. Jaargang 9

[p. 50]

Eppie Dam
Dy moarne

foar ús heit

heit hwer't ik binijd nei bin:
hoe skril rint moarns de wekker ôf
noch hieltyd as de deaskreau fan siren
of like monotoan en deagewoan as
tûzend moarnen't risseljen fan broek
boesgroen en strûpst ek hurd de sokken
oan of drinkst mei lange sleauwe
klokken dyn fjouwer slokken âlde
kofje út 'e kanne - nei dy moarne

it earste oansjoch is fansels mei
pinne net mear op papier to smiten:
it griene hok in fjûrklobb' yn 'e
nacht en jongfé dat de keatlings
spant himsels forhinget yn it halslear
fan syn kriten en hoefolle
lizze al as gleone loftballonnen
ûnder't reade reiden tek harsels
om deadens op to spannen - dy moarne
fûle flammen skuorre al it hurde
fleis to barsten astou dan dryst of dom-
dryst - mar dat is in fraech foar letter -
mei it herdermês de lêste learen
stikkenfikest (keallen wurde baltend
wei yn 't skûlliif fan de tsjusternis)
oant it dan ynienen balken reint en
in hân dyn skouder ta de oarder ropt
dy fuortbringt withwersanne - dy moarne

slangen kronkelje as slangen yndie
healwiizjend trochinoar oer 't hiem
om snuorjend dyn hertslach-en-azem
foargoed to bikuoljen - dyn forline
stoart yn dyn takomst forkomt dan
yn liken en reek en op datselde momint
stekke hja mids it stillibben fan skonken
en bonken in sjekje op as rudimint
njoggen brânwachtmannen - dy moarne

nea haw ik dy minder frege
nea hastou my minder sein
nea wer hiene wy genôch
oan de stiltme fan jiske
allinne heit
hwer't ik binijd nei bin
ik freegje my noch altyd
ôf hoe skrit rint nou
noch moarns de wekker ôf