Trotwaer. Jaargang 8

[p. 325]

Tichelwurk
Heal wurk

De lêzers fan Trotwaer 1976-3, dy't net ek myn artikel yn it Friesch Dagblad fan 20 maert 1976 lêzen hawwe, sille net it measte hawn hawwe oan Trinus Riemersma syn ‘Jetrus: ut skip moi jild’. Ut in telefoanpetear mei Trotwaer-redakteur Willem Abma die my bliken, dat yn elk gefal dy redakteur al net iens presiis wist, hwat ik yn it Friesch Dagblad skreaun hie, en oft Riemersma syn lulkens al of net torjochte tsjin my ûntstutsen wie. Ik haw yn it Friesch Dagblad fan 20 maert oantoand, dat Riemersma syn ûndersyk nei de prestaesjes fan Fryske skriuwers dy't in wurkbeurs of in talage hawn hawwe út it Fonds voor de Letteren, heal wurk wie. Ik protestearde tsjin it feit, dat Riemersma op groun fan dat ûnfolsleine ûndersyk kollegaskriuwers biskuldige fan wanprestaesjes.

Yn Trotwaer 1976-3 skriuwt Riemersma - ik fetsje gear:

1.	Ik (Riemersma) hie net it doel om skriuwers to biskuldigjen. De strekking fan myn artikel wie om ‘it nuvere dwaen en litten fan it Fonds voor de Letteren oan it ljocht to bringen’. Oer dy strekking skriuwt Tiny Mulder net yn it Friesch Dagblad.
2.	Men kin fan my (Riemersma) net forwachtsje, dat ik in deeglik ûndersyk doch.
3.	Hoe soe ik trouwens sa'n ûndersyk dwaen moatte?

Opmerking by 1. As Riemersma net fan doel wie om kollegaskriuwers to biskuldigjen, hoe komt dan de kwalifikaesje ‘wanprestaesje’ yn syn artikel? It stiet der dúdlik: ‘De slimste gefallen fan wanprestaesje binne...’ en dan folgje de nammen fan fjouwer skriuwers. As in skriuwer útgiet fan forkearde feiten, dan bin ik net genegen om yn to gean op de strekking fan in artikel, skreaun op groun fan dy forkearde feiten.

Opmerking by 2. Lêzers forwachtsje mei rjocht en reden, dat kranteen tydskriftskriuwers de feiten, dêr't se yn har artikels mei foar it ljocht komme, goed en folslein sammele en kontroleard hawwe.

Opmerking by 3. De bêste en gauste methoade om jins materiael to kontrolearjen is it opskiljen fan de bitrutsen persoanen, yn dit gefal de skriuwers om hwa't it Riemersma to rêdden wie. Dan rint in krante-

[p. 326]

of tydskriftskriuwer it risiko, dat syn plan net troch giet; kontrôle kin útwize, dat de misstannen dêr't dy skriuwer oer publisearje woe, net bisteane. Dat is dan sneu foar sa'n skriuwer, mar hwat wier is jildt.

Ik kin my noch yntinke, dat immen dy't sels net skriuwer is, mient, dat er al wakker syn bêst dien hat, as er de kaertebakken fan it Frysk Letterkundich Museum neipluze hat nei boekútjeften fan skriuwers. Ik kin my net yntinke, dat in skriuwer as Riemersma dan net fierder tinkt oan mooglikheden fan (noch) net yn boekfoarm forskynde hânskriften en oan oare wizen fan publisearjen fan letterkundige teksten. As ik him op syn tokoartsjitten wiis, dan wynt er him foar syn forantwurdlikheit wei yn pleats fan syn ûntskuldigingen oan to bieden. As Riemersma krityk hat op it Fonds voor de Letteren en mient, dat er in bydrage hat ta de diskusje oer de fordieling fan wurkbeurzen en oanfoljende honoraria troch dat Fonds, dan moat er in saeklik stik opstelle en dat oan it bistjûr fan it Fonds stjûre. Hy soe foar syn idéën stipe freegje kinne fan it Frysk Skriuwersboun en de Vereniging van Letterkundigen, vakbond van schrijvers, beide partners yn de diskusjes oer skriuwersbilangen dy't oan de gong binne. Mei meistanners mear mânsk. Mar Riemersma is net lid fan ien fan dy skriuwersorganisaesjes.

TINY MULDER