Trotwaer. Jaargang 8

[p. 33]

Joop Boomsma
Twa fersen

Sonnet

Hwa't as jong en noch bigjinnend dichter fol fjûr
syn fersen seit of dy bytiden printsje lit,
heart op de achtergroun, grânzerich, op den dûr
de stimmen fan bijierre hearen: hwat sil dit!

It binne stimmen fan Tamminga en oaren,
dy't giizje, spot slaen mei opteine jongerein,
it net forneare dat guon hjoed skreppe doare
op't eartiids sa forheven dichterswurkterrein.

Mar dy spytgnyskjende âlderein - sjoch se sitten
op in stoffige steapel wurk fan jierren lyn -
hat har allinkendewei fordrukke litten.

Tusken de âlde masters en de jonge yn
sykje se krampachtich om in eigen plakje -
om net yn 'e forgúljemoune wei to sakjen.

[p. 34]

Hjoed

de man stapte fan 't bêd ou,
wosk syn gesicht,
plante de falske tosken
yn 'e mûle en
iet de beide brochjes
dy 't syn frou foar him
rémakke hie

it wie hjoed
mar it koe likegoed
juster of moarn wêze