Trotwaer. Jaargang 6

[p. 194]

Joop Boomsma
In memoriam foar mysels

Miskien is it tsjerkhou net in
gaedlik oarde
om to dreamen
oer it libben
- mar likegoed as earne oars.
Dat ik kuijere hwat
wylst de winterwyn boarte
mei de lêste hjerstblêdden.
Ik kuijere, lies de nammen
op de stiennen
en dreamde.

Ik dreamde en bilibbe
it libben dat
libbe wie.

[p. 195]

I

 

Jouke Jelsma.

 

De minsken laken as ik my

 

Dichter neamde en lutsen

 

oan de skouders as ik

 

myn fersen sei.

 

Nou lêst elk myn poësij

 

en neamt men my

 

de Greate Dichter fan dizze stêd.

 

Spitich dochs dat nimmen

 

myn boadskip earder

 

heare woe,

 

oars hie'k miskien de tritich

 

wol helle

Willem van Buren.
Dy lêste flesse krige ik fan Koos.
In himelske drank, hwat in feest!
Letter wie 'k by 't wetter.
Ik bin forsûpt,
mar de toarst, dy bliuwt.

[p. 196]

III

 

Wytske Elgersma.

 

Greate swolgen naem ik fan it libben

 

en o hwat smakke 't skoan!

 

Der wiene gjin soargen op myn paed,

 

ik wie sljochtwei lokkich.

 

Oant myn man my frege, op in kear:

 

- Hwerom bistou altyd sa fleurich,

 

is dy noait hwat yn 'e wei?

 

 

 

Fierstento bitiid bin 'k stoarn,

 

hwant sûnt koe 'k net mear sliepe;

 

myn mage rekke slim oerstjûr

 

omt ik mar ompielde, nacht en dei,

 

mei dy forrotte fraech:

 

- Hoe koe 'k sa lokkich wêze?

Janke van Dijk.
De wrâld wie in hearlik oarde:
de sinne en de sêfte rein.
de rook fan de sé
en de gouden blêdden yn 'e hjerst;
it sjongen fan in iere fûgel,
wiskjende snie en yn 'e fierte
de autoos, minsken op strjitte.
De wrâld wie in hearlik oarde
fol freonlikens en sympathy,
fol myldens - de natuer.
Nea haw ik bigrepen
hwerom 't ik opsletten wie
yn dy iensume sel fan 't gesticht.

[p. 197]

V

 

Andrys Janssen.

 

It greatste part fan myn libben

 

waerd bihearske troch dizze

 

ûnwissichheit:

 

Hwat moat ik dwaen?

 

Hie 't ek oars moatten?

 

Oant ik yn in nacht

 

mei myn brommer tsjin in bus opknalde.

 

Yn dy lêste fraksje fan myn libben

 

wist ik dat it sa it bêste wie;

 

ik hie wissichheit.

Klaes de Jong.
Dit libben hie om my net hoegd, Heare.
Ik forlear, Jo witte it wol,
myn frou, myn jild en hûs.
It wie al muoilik genôch
sechstich sokke jierren troch to kommen,
mar njoggentich -
Jezus!

[p. 198]

 

Ik kuijere, lies de nammen

 

op de stiennen

 

en dreamde -

 

 

 

ik foun antwurden sûnder in fraech

 

op fragen sûnder antwurd.

 

 

 

Lit it sa mar,

 

foarlopich.