Trotwaer. Jaargang 5

[p. 338]

Freark Smink
Sollisitaesje

Ier en bitiid dy moarns waerd er wekker en harke noch heal yn 'e sûs nei de skerpe lûden yn 'e stege dy't er inkelde bitide skreppers oanrekkene. Hy hearde harren holle fuotstappen oer de stiennen botsen en bisocht mei syn wiisfinger it tempo nei to tikjen op'e bêdsrânne. Forfeelsum draeide er him om en wuolle de tekkens oer en om syn waerme lichem. Loek it lekken oer de earen om de trochkringende moarnsgjalpen op to kearen. Nei in skoftke dommele er wer yn en merkbite er neat mear fan it aloan tanimmend folume fan daverjend blik. It konsert fan argewaesje en hastige gremitigens dat sawol fokael as instrumentael tusken 7 en 9 ûre moarns, oan ien tried wei jown waerd, slagge der net yn om dizze slieper, as taharker, der by to heljen. Earst doe't de klok mei tsien droanen elkenien op' e hichte brocht mei't foarderjen fan 'e dei, wriuw er in pear sliepluzen út syn eachhoeken en gappe sa ûnbidich dat de eagen birounen mei in flues triennewetter. Hy roun nei ûnderen ta en seach it breaiten stean dat syn mem op 't oanrjocht delset hie. Mei in kopke lije thé spielde er de twa droege stikken bôlle fuort en sleepte nei de does ta om him hwat to bihimmeljen en op to kreazjen. Hy seach op't horloazje en konstatearre foldien dat er noch in ûre de tiid hie om to plak to kommen. Grommele goemoarn en toffele op syn deade gemak de hûs út. Op strjitte kommen,

Hy naem dy moarns in slok greepfruitsop út de beker fan't nachtkastke. In bittere smaek pinige Syn tonge en glied, mei in brânnend spoar nei to litten, nei Syn mage ta. Hy seach op Syn elektryske wekker en skodde mismoedich de glêdde kop, doe't Er útfoun dat it noch net letter wie as fiif ûre. Hy liet Him út bêd glide en roun op teannen nei't finster ta. Hy skoude de gerdinen fansiden en kuerde de mânske tún yn. Skril stouden mosken tusken de roazeperken wei en fordwounen yn it frisse beamtegrien dat Syn domyn omfieme. Hy dronk noch hwat wetter om it slieppiltsje fuort to spielen. Doe tôge Er syn lichem wer nei't bêd ta en bisocht noch in pear ûrkes to slomjen, sûnder der fan út to gean dat de kâns dêrop great wêze soe. Healwei sawnen waerd Er rydboskjend wekker en loek Er it hûndert persint skearwol rimpen oer de bleate rêch. Hy klaude, yn tinzen bitize, yn 'e noasters om en pitste it oprôlle stikje snotte tsjin 't bihang. Skodholjend kuerde Er nei Syn automatysk, anti-magnetysk horloazje en fielde in djip bigreatsjen opkommen oangeande Syn eigen persoan. Hy skaeide hwat mei Syn fuotten hinne en wer, mar bitocht ridlik gau dat Syn frou dêr in merkbere argewaesje fan krije soe. Hy gie op 'e rêch lizzen en stoarre in tiidlang neatsizzend en neattinkend nei de souder. Syn harsens kamen moarns o sa stadich op gong. Dit skofke fielde

[p. 339]

groete er forfeelsum nei in freon, dy 't syn gebeart rynsk herhelle. Hy loek in oakje platte sigretten út 'e bûse en pluze der ien út. Smokend roun er fierder nei de winkelstrjitte en sneupte tidenlang om by de útstallings. In jonkje fan in jier as trije koe net mei de hannen fan it moaije guod ôfbliuwe en helle in rige forwinskingen fan in bijierre winkeljuffer oer him. De minsken dy't him hjir foarby giene, liken him allegearre hastich ta. Se wrotten trochinoar as mychhimmels op't drokste sté fan harren territoarium. Se birûkten inoar mei in glêzige eachopslach en rounen wer fierder sûnder definitive konklúzjes to meitsjen. Al dat gejacht wearzge er fan en hy socht syn heil yn in lyts kafeeke, hwer't noch net safolle minsken sieten. Hy bilânne oan in taffeltsje foar't rút, hwer't mar ien stoel stean koe. Syn eagen glieden nei't sebrapaed ta. In âldere hear wie dwaende in gaedlik tiidstip ôf to wachtsjen om weardich oer to stekken. Hy folge yngeand de meneuvels fan 'e man. Se kamen op him ta lyk houterige filmbylden út it jier njoggentjinsafolle. Neist dy hear kaem ek in frou mei fjouwer tjirmjende bern to stean. Elk wachte oant it sein der kaem om feilich oer to stekken. In minút letter moanne it griene fuotgongersljocht de ûngelyksoartige staezje ta avensaesje. De hear stuts syn rjochterearm nei foaren en teach, as oanfierder, foarop it sebrapaed oer. De frou mei de

Er Him noflik. Ek it prikeljende gefoel fan avensaesje liet Him nou mei rêst. Doe't Er Him wosk waerd dat lykwols hurd minder. Binammen ûnder 't skearen swypke de hastigens fan 'e dei Him op. It slagge Him lykwols fan 'e moarn om sûnder mankemint by de itenstafel to forskinen. Syn frou helle de waerme molke mei hunich fan't, forline wike rekommen, oanrjocht en skoude it nei Him ta. Under't iten dippe Er fan en ta rûkersguod op Syn kin en nekke. Syn frou kôge forfeelsum op in sandwich om en stoarre de tún yn. Der waerden yn dit skoftke suver nea wurden wiksele. Se wisten fan elkoar dat soks neat dúdlik meitsje koe. Meastentiids hie se in bryfke by Syn board lizzen, hwer't inkelde ynformaesjes op stiene en ek inkeldris in boadskip. Tsjin achten tute Er de rêch fan syn hân ta teken fan ôfskie en roun mei tanimmende soargen nei Syn kantoar yn't IFHZ-appartemint. Wachtsje oant de liftdoar foar Him iepenskoude woe Er net. Boppe, by doar nûmer alve, helle Er de kaikes út 'e bûse en peutere mei greate argewaesje yn't kaeisgat om fan Syn kantoarsdoar. Fûleindich treauw Er de doar iepen en oerseach yn ien eachopslach Syn buro en konstatearde dat de steapel ynkommen stikken noch like heech as juster en de dei dêrfoar wie. Hy plante Him achter it nutehouten blêd en knipte syn aktetas iepen. Helle swarte skaeilearen mappen foar't ljocht en sloech de boppenste

[p. 340]

keppel bern wrotte der efteroan, lyk in brotske hin mei wylderige piken. In nuveraerdich gesicht foun er it en hy glimke wrang troch de damp fan't bakje kofje. Hy seach op syn horloazje en konstatearre dat er noch in heal ûre wachtsje koe ear't er him by it gebou, mei de mangreate letters IFHZ boppe de yngong melde hoegde. Hy fielde in kâlde huvering troch syn lea lûken. Sa'n tsien minuten earder as er fan doel wie, forliet er it kafé en pandere er de kant fan it IFHZ út. Hy taksearde syn bineamingskânsen en achte dat binammen syn uterlik wol ris meispylje soe. Foar in parfumeryseak bleau er stean en makke gebrûk fan inkelde spegels yn de etalaezje om syn hier hwat to rjochte to bringen. Hy skatte út 'e fierte wei it tal fordjippings fan it bouwurk op fiif. Doe't er tichterby kaem telde er fjouwer lagen. Binammen de smelle hege ruten soargen der foar dat it gebou heger like as it werkliken wie. Hy seach hjoed foar 't earst dat de letters by elke stap dy't men die, in oare kleureskittering útstrielden. Se folgen elk minske dat dêr lâns roun en twongen elkenien eefkes nei harren op to sjen.

iepen, wylst Er troch de telefoan Syn sikretaresse kommandearre to kommen. Mei de bûsdoek fage Er, lyk wênstich, alle mooglik oanwêzige stofdieltsjes fuort. Naem it boppenste blêd fan de steapel en bigoun sûnder animo to lêzen. Seach net op doe't de helpster mei steno- en typhandigheden der yn kaem en goemoarn sei. Hy draeide Syn stoel njoggentich graden en bigoun yn stadich tempo in routine forhaeltsje to diktearjen. De typmachine roffele in stakato fan lettertekens op papier en yn de keale keamerromte sweefden tal fan forwinskingen yn kode. De hiele moarn kreake Syn stimme de romte en stjitte de sikretaresse de fingerseinen dôf. Om alve ûre waerd der kloppe en swij de typmasine, om't syn basin him forliet om de oanwêzige oan 'e oare kant fan 'e doar oan to sprekken.

Psychology en reklame yn letters forpakt. hy roun nei de doar ta.

‘Moarn, ik hyt.....

‘Ha jo in ôfspraek mei minear?’

‘Ik ha...’

‘Ha jo ûnder by de doar ek in papier meikrige?’

[p. 341]

‘Ja ik...’

‘Goed, kom fierder. Wolle jo sa goed wêze om dêr plak to nimmen?’

Se wiisde nei in stoel dy't tsjin de sintrale forwaerming by it rút stie.

‘Wol minear dat wy de brief dien meitsje of kin ik gean?’

‘Jo kinne gean, mar soargje der foar dat jo to birikken binne.’

Se roun nei de doar ta mei koarte tripkes en fordwoun. Forninige tikjes pinigen de gong, mar ek dat lûd forstoar.

‘Jo binne... just ja. Né, bliuw mar sitten. Wy kinne sa skoan prate. Myn tiid is biheind. Mei in kertier ha'k in gearkomste mei de stêf en sa'n forgadering nimt ornaris tiid. Jo witte hwer't it mei jo om giet. Wy kinne yn ús bidriuw allinne mar minsken brûke, dy't mear as in midsmjittich ikú ha. Om dat to peilen ha'k inkelde fragen foar jo ré lizzen. Ik wol jo advisearje en jow in klear antwurd dat net op mear as ien wize to interpretearjen falt. It soe kinne dat jo troch biskate antwurden fortinkingen op jo nimme, dy't net alhiel torjochte binne. Jo brûke jou stimme sadanich dat folume en artikulaesje fan klanken lykwichtich in lûdienheit foarmje dy't krekt past yn dizze romte. Dizze keamer is fiif by fjouwer meter. Dit lêste kin streksum wêze foar jou oariëntearings formogen. Jo geane sà noflik der by sitten, dat in oar mient dat jou oanwêzichheit gesellich is, mar dat it josels oanfielt as sieten jo ré om oerein to gean. Jo fornimme wol dat jo genôch op 'e hichte brocht wurde mei't ien en oar. De iene mins moat de oare goedgunstich to mjitte komme. Sa, dat is meastal de wênstige rânneynformaesje dy't hâlden wurde moat by elke kandidaet. Jo sjogge dat jou kommen hjir goed trochpraet is en it sil jo bigryplik foarkomme, dat ik jo foar in mooglike oanstelling hifkje moat, hwant flaters kinne hjir net makke wurde en hat men oan hjoed de dei ta ek net bigien.

Ha jo al earder in wurkplak hawn?’

‘Jo moatte tinke dat ik...’

‘Né, ik hoech net oer jou sinsbou nei to tinken. Dat moatte jo dwaen yn jou eigen bilang.’

‘Ja mar ik wolsizze dat ik noch mar sawntjin jier bin.’

‘Dat stie yn 'e sollisitaesjebrief en as sadanich biskôgje ik dizze forklearring fan jo net bot to the point.

‘Né, ik ha noch gjin oare bitrekking hawn.’

‘Jo hoege net sa lûd mei dy ienfâldige wurden om to springen. Ik sit fjouwer meter fan jo ôf.’

‘Oh...’

‘Jo ha trije jier HAVO hawn en ha doe bisletten dat jo mei sa'n oplieding wol yn oanmerking komme foar dizze baen.’

[p. 342]

‘Eh ja, mar jo moatte my net forkeard bigripe.’

‘By myn witten ha'k noch nea de saken forkeard bisjoen en ik bigryp net hwer't jo dy biskuldiging weihelje. Wy hâldde der fan dat inkeld dat sein wurdt hwat nedich is en fierders kin ik jo de rie jaen om yn tinzen oer to lizzen hwat sein wurde kin. Wy binne noch net bysteat om dat to kontrolearjen. Wolle jo my oansjen as ik tsjin jo praet?’

‘Ja.’

‘Sjoch dat wurd ja is folslein oerstallich en jo kinne folstean mei it draeijen fan 'e holle. Krekt. Hm. ‘Moarnier om acht ûre giet de bitrekking yn en wolle jo der foaral foar soargje in kertier foar dy tiid by de lift to stean?’

‘Mar bin ik dan oannommen?’

‘Dat kinne jo mei in grúske fantasij wol opmeitsje en mocht it jo dêr net oan ûntbrekke dan is in útwreidzjen fan dat soarte fan deidreamerij yn ús saek gau fan 'e baen.’

‘Jo ha my net frege oft ik it oannim.’

‘Da's net nedich. Jo ha dochs sollisitearre, net sa? Jo freegje en wy jowe de antwurden. Ik ha noch tritich sekonden oer en al dy tiid meije jo brûke om de saek op to nimmen.’

‘Ik gean mar, leau'k.....’

‘Noch tweintich sekonden...’

‘Ik kin sa rap dochs alles net bisjen.....’

‘Noch tsien...’

‘Dach minear.....’

‘Just.’

Hy naem de telefoan en seach Syn proai sûr nei, wylst Er sei:

‘Juffrou Brongers, it is jou tiid wer.’

aug./sept. 1973.

Hy forliet it kantoar en rûgele nei de trep ta. Bûtendoar sûge er de lucht mei fûle halen yn. Hy stiek de dyk oer en foun himsels wer werom doe't er thús in glês wetter tsjin de lippen hâldde. It koele focht prikele syn harsens. ‘Moarn giet Er der oan,’ tocht er.

Middeis fjouwer ûre foel Er del yn syn sliepstoel en rôp om kofje. Nimmen hearde him. Doe stoep Er sels oerein en makke in bakje poeijerkofje ré. Mei in handich gebeart liet Er der in drip rum ynfalle. Hy sleat de eagen en stadichoan krolle in sûre glim Syn lippen. ‘Dy giet der oan.’ gnyske Er.