Trotwaer. Jaargang 1

[p. 282]

R.R. van der Leest / Bloed

By de ôfbraek oan de ein fan de strjitte sette er him mei de rêch tsjin in stik stoepe del.

Hy fage it swit út syn gesicht.

De sinne stie heech boppe de púnfal. Der wie in berch stienklompen, in stripe hurde groun mei djippe kûlen en in brok muorre dat noch oerein stie. It wie stil op dit oars sa bisette boartersplak.

Yn it skaed fan de muorre siten Ele en Sierd, twa âldere jonges by him út 'e strjitte. Ele wie al sawntjin. In greate sterke jonge mei geve tosken en altyd in hagelwyt oerhimd oan dêr't er de boppeste twa knopen noait fan tichtmakke, dat men koe syn brún boarst sjen.

Sierd wie in jier jonger. Hy hie greate pûleagen en lange meagere skonken en earms fol blauwe plakken. Se neamden him Fjurtoer fanwegen syn reade hier.

Ele skraste mei in stik kryt op in plaet beton foar him. Sierd smiet stientsjes nei in blikken buordtsje dêr't ONBEWOONBAAR VERKLAARDE WONING op stie.

- Goei, groete Jaep.

Ele seach even op, knikte. Sierd die krekt oft er dôf wie.

Jaep kaem fan syn sté en gyng neist Ele sitten. Dy tekene in famkeskop. In heech bosk skieppekrollen, poppe-eagen mei lange rjochte teisters, smelle noas, folle brede lippen. Doe't er de holle ré hie, tekene er hals en skouders. Dy waerden fierstento lyts.

Sierd hold op mei stientsjesmiten. Hy en Jaep seagen om 'e hoeke fan it hûs neist de púnfal Rita tichterby kommen. Ele tekene troch. Rita roun starich mei de hannen op 'e rêch. Se wie in mokkel út 'e buert, gol en moai tagelyk. Se hie in wyt bloeske mei allegear gatsjes oan en bleate fuotten mei lakte neils yn de kleppers. Se draeide hwat mei it liif, har boarsten skodden by it gean.

- De molke wurdt sûr, sei Sierd, doe't se sa koartby wie dat se it

[p. 283]

hearre koe.

Rita bleau stean, trije stappen fan har ôf. In wyt skeinsprutich gesicht mei ljochtblauwe eagen en in roun noaske, lange brune slangen hier der om hinne. Se seach nei de tekening dy't Ele makke.

- Hast der sin oan, Rita?, frege Sierd.

Rita sei neat. Se folge Ele syn hân dy't in pear fikse boarsten oanbrocht.

- Rita hat altiten sin, hen Rita?, sei Sierd.

Ele tekene de mil och sa tin, tocht even nei en sette doe in rountsje op it plak fan de nawle.

- Of bist bang yn donker?, frege Sierd.

- Alles út bihalven de ljochten, sei Ele sûnder op to sjen.

Sierd lake. Doe't Rita noch hieltiten net antwurde, bigoun er súntsjes op de wize fan Lili Marleen to sjongen.

‘Ga je mee naar boven, ga je mee naar bed?
Onder de wollen dekens daar hebben we samen pret’.

Ele hie noch hwat forgetten, hy haeste him syn forsom goed to meitsjen.

- Forkeard, sei Rita, dêr sitte se net, doe't er de titten yn it sintrum fan de boarsten draeide.

- Hwer dan?, frege Ele nitelich.

- Leger en mear oan 'e siden, andere Rita freonlik.

- Jowt neat, mompele Ele.

- Dou soest better witte moatte, sei Rita.

Ele tekene de heupen, mar hy like nou net sa wis mear, syn streken waerden trilderich. Hy hold der mei op en stoarre nei de greate holle mei it lytse liif.

- Fierder, trune Rita oan.

Ele tocht wer nei. Ynienen kalke er mei wylde letters MINNY oer it ûnderliif en smiet it oerskot fan syn kryt fuort. Rita die in stap nei foaren ta, dat har klepper kaem op 'e foarholle fan Minny to stean.

- Is 't út mei har?, frege se.

- Ja, sei Ele, hoe wytstou dat?

- Hastou it útmakke?

- Sy woe net mear.

- Miskien wol Rita wol, stelde Sierd út. - Dou hast genôch seksepyl.

- Dat is 't him just, sei Ele, se wol myn sekse wol, mar myn pyl net!

[p. 284]

Sierd rôlle hast om fan it laitsjen, Jaep lake ek mei. Rita glimke en biet op har fine halskeatting om. Doe't er bikaem wie, taestte Sierd yn syn kontbûse.

- Sigaret, Rita? Hy hold har it doaske foar. - Echte Players.

- Navy Cut, sei Ele.

Nokkerjend joech Sierd him in stomp yn 'e side. - Stil ju, der binne lytse bern by. Hy hold it doaske hwat heger, skodde it, der siet noch ien yn. - Toe mar, it mei wol!

Rita skodholle. Ele skoude hwat nei foaren ta en seach nei har op, ien each tichtknypt tsjin de grille sinne. Hy kaem oerein en krige it hingerke dat op har bloeske lei. - Moai dinkje, sei er, wylst er it donkergriene stientsje tusken de fingers draeide.

- Fan in Kanadees krigen, sei Rita.

Ele striek mei de tomme hinne en wer oer it stientsje dat nou op in boarst lei. Doe liet er it hingerke los en knypte efkes yn in tyt. - Hiel moait dinkje, sei er wer.

- Fynst?

Rita draeide har fan him ôf en kuijere fierder. Nei in pear paskes seach se glimkjend oer it skouder. - Ik ha Minny justerjoun noch sjoen.

- O ja, mei hwa?

Ele sette har nei. Hy seach net mear nei Sierd en Jaep om. Drok petearjend stapte er mei Rita de strjitte del.

Doe't se einlings de hoeke om wiene, stuts Sierd syn lêste sigaret oan. Hy biseach de matroas op it doaske, forknûkele it en soalde it yn 'e goat.

- Fordomme, sei er. - Navy Cut.

Hy die in pear forheftige halen, drukte de sigaret op de muorre út en stuts de peuk yn syn kontbûse. - Kom mei!, kommandearre er.

- Hwerhinne?, frege Jaep.

- Der efter oan.

Se setten de sokken der yn. Yn de Greate Tsjerkestrjitte seagen se Ele en Rita wer. Dy hiene noch neat yn 'e smies. Se bleauwen op ôfstân.

- Ik wyt syn plakje wol, hime Sierd.

Ear't se de Prinsetún yn kuijeren, seach Ele even om. Hy bleau stean, de hannen yn 'e side. Sierd en Jaep bleauwen ek stean, Sierd die de hannen ek yn de side. Rita stapte bidaerd troch it park yn, Ele draeide him om en gyng har efternei. Sierd en Jaep rounen fierder. Doe't se by it stek kamen, seagen se it stel net mear.

[p. 285]

Se glûpten om de fûgelflecht hinne en strúnden troch it leechhout lofts fan it paed. Se rounen tusken de boskjes by it sket lâns, mar doe't se op de ein kamen, hiene se Ele en Rita noch net foun.

- Hy moat hjir wêze, prottele Sierd.

Se sochten noch in setsje omdôch.

- Dy kloatsek, sei Sierd. - Gean dou dy kant om, dan nim ik dizze kant. Wachtsje by dat hûs dêrre.

Jaep foun dit sykjen prachtich. En hwa wit hwat er sjen soe! Hy hope mar, hy ûntdiek se it earst. Hy soe Sierd der net by roppe, alles hwat se diene, soe er foar himsels hâlde. Miskien leine se wol op inoar!

Doe't er efter de muzyktinte kaem, seach er Ele en Rita op in bankje sitten. Se frijden net iens, se praten gewoan. It wie sa'n toloarstelling dat alle spanning foel samar fan him ôf. Hy gyng ûnwillekeurich rjochtop stean en kaem hwat tichterby.

- Gean nei hûs jong, lit dy net troch Sierd opjutte, sei Ele. It klonk net iens lilk.

Dat soe Jaep krekt dwaen, doe't fan de hichte efter him de skelle stim fan Sierd krieze: - Hat se de broek al út hawn?

Sierd hie him efter in beamstamme opsteld. Hy krige in hânfol grint en smiet it nei Ele en Rita. De stientsjes kitsten tsjin it hout fan de banke en it izer fan de túchbak. Ele kaem starich oerein. Hy gaspe syn broeksriem hwat stiver. Rita lei in hân op syn earm.

- Kom ju, lit him mar.

- Skytsek, mompele Ele. Hy die krekt oft er wer sitten gyng, mar ynienen skeat er by Jaep lâns op Sierd ta. Dy stoude oan de oare kant by de hichte del. Ele him efternei.

Rita seach Jaep oan en glimke. Der gyng in skok troch him hinne. Hy wist sa gau net hwer't er sjen soe. Op dat momint hearden se Sierd skreauwen. Se harken mei sawn pear earen. Dêr skreaude Sierd opnij.

- Hy hat him by de lurven, sei Rita.

Mei lichte trêd, suver sweevjend, roun se nei Jaep, krige syn hân, luts him mei de hichte op. Se omklamme syn fingers en drukte dy sêftsjes. Jaep hie it gefoel oft er ek sweve.

Op de ôfrin nei it wetter stiene de beide jonges. Ele hie Sierd noch net by de lurven. Mar dy koe gjin kant út. Iderkear as er bisocht út to naeijen, wie Ele him foar en hy moast him as de bliksem omdraeije, woe er net fan achteren pakt wurde. Sierd gyng

[p. 286]

hwat roungear stean, hy seach oer syn fûsten hinne, ré om der daliks op to slaen. Ele strûpte ûnderwilens syn oerhimd út, syn brune lichem glânze yn de sinne. Hy hie Sierd op 'e kuer. Hy hold it oerhimd by de krage in ein fan him ôf, skodde it ûngeduldich.

- Pak oan!

Jaep haeste him it stik klean yn biwaer to nimmen.

It wie krekt der siet yn de fjochtersbazen in stiif opwoune fear dy't ynienen los skeat. Tagelyk fleagen se mekoar oan. Der waerd forheftich knokt. De jonges leine alle krêft yn har dústen, se stinden der oer. Ele wie de sterkste, mar Sierd draeide linich om him hinne en rekke him like faek, al kamen syn stompen net fûl troch.

Rita sette har yn it smelle skaed fan in boskje op it gers del.

Jaep miende it rûzeljen fan har rôk to hearen. Se krige in kouweblomke en luts alle kroanbledtsjes der ôf, se draeide de stâl mei it giele hertsje tusken har lange gledde fingers. Doe die se de earms om de knibbels gear en stoarre nei it fjochtsjen.

Jaep gyng der ek by sitten en seach nei it spul op feilige distânsje.

Sierd waerd wurch. Hy forlear njonkenlytsen it biroai oer syn slaggen, stompte der wyld op ta en miste gauris. Doe't er syn gesicht even net ôfdekte, sloech Ele him in bloednoas. Sierd bigoun to piipjen fan grimmitigens. Hy wie pûr, mei de holle djip tusken de skouders raemde er op Ele yn. Dy liet him rêstich komme en kearde alles, hy lake der by. Ynienen skeat syn holle omheech, hy skreaude it út. Sierd hie him rekke. Nou roffele Ele dûbeld sa fûl werom, op holle, mage, rêch, oeral tagelyk. Hy skopte der by. Sierd kromp yn inoar, op it lêst lei er roungear yn in protsje op it gers. Noch in feninige traep nei, doe hold Ele op him ôf to túgjen. Hy draeide him om en naem syn himd fan Jaep oer. Jankend naeide Sierd út. Jaep sette him neist Rita del.

- Kom der ek by sitten, noege se Ele.

Dy wreau him soarchsum mei in bûsboek it swit fan it liif, strûpte syn oerhimd oan, troppe it kreas by de broek yn en fage by syn mûlshoeke lâns.

- Bloed, fordomme.

Der siet in barst yn syn ûnderlippe.

- Is it slim?

- Hielendal net, andere Rita. - Kom der by sitten.

- Earst lekker ûnder de brûs. Alles plakt sa. Ha jim thús in brûs?