Trotwaer. Jaargang 1

[p. 142]

Tr. Riemersma /
De wachtkeamer

Hy wykte yn neat ôf. De wanforhâlding tusken hichte en breedte dy't men altyd fynt yn sokke lytse keammerkes fan âlde hearehuzen. Foar de doar oer in rút, de ûnderste helte bidutsen mei tsjûke fitraezje, dat bileaven nimmen him fordivedearje soe mei de drokte op strjitte, it kaertsje op 'e doar dat men net smoke mocht - it hong skean - oan beide muorren in ynliste foto, hynstekop en sicht op in séhaven, boppe de doar in skille, stevige ferniste banken yn 't rounom, maklik yn 't skjinhâlden, in taffeltsje mei formika blêd, linoleum oer de flier. Njonken de tydskriften in primityf papieren hountsje, geskink fan dochter of soan dat in wike op heite sprekkeamer stien hie en doe hjirhinne forballe waerd.

De skille gyng. In jonge fan in jier of fjirtjin stapte de doar út. Men soe sizze dat sa'n jonge oars op skoalle wêze moast. It fanke dêr't er neist sitten hie, skikte in eintsje op en sljochte de swarte plastiken jas om har lea. It rôze truitsje lei útrutsen oer har boarsten dy't leech hongen en fansiden wiisden. Se hie gjin bh of miskien sa'n moderne sloppen. Dit wie dochs likegoed, faeks noch wol mear sexy as dy eardere pin-up-dingen.

‘Wer ien minder’, sei de âldkearel dy't der krekt ynkommen wie.

Dat wie net wier. Dit wie de earste dy't derútgyng salang't hy hjir wie. Hy koe fan syn stânpunt út allinne sizze: Dat is de earste, en dat hie er dan ek sizze moatten. Hwat woe dy kearel him mei in oar to bimuoijen en yn 't algemien to praten.

Hie er lûdop tocht? De kearel seach him oan. It minske foar it rút ek. Hy sei: ‘Bin ik nei jo, juffer?’

It mokkeltsje seach op fan har pocket. ‘Hwat? Dat wit ik net.’

It loeder! Fansels wist se it, likegoed as de oaren. As er it wiif foar it rút frege, sei se it grif wol. Mar men freget soks nou ienkear net. Men ûnthâldt gewoan de gesichten fan 'e lju dy't der al binne as men deryn komt. As dy op binne is men oan bar.

[p. 143]

It loeder! Hy hie sin om har to slaen. Niis hie er fantasearre har to forlieden. It ûnwittende, ûnskuldige bern deryn luize mei slokjes drank, sêfte muzyk, in tútsje op it foarholtsje en op it bekje - God! It loeder! Se wie earder bidoarn as ûnryp. Sokken moasten oer de knibbel en foar de bleate kont, dy eigenwize skythuzen!

De pine wie sa slim hast net mear, mar stomforfelend en ôfmêdzjend. It makke jin sa dea-ynein, as hie men dagen en nachten oanien kaugom kôge.

Hy naem de Autokampioen fan it taffelsje en blêdde him troch. De snelheden, weilizzingen en remformogens boeiden him net.

Hwerom wurken dy dokters noait mei nûmerpeinjes, dan koe men bûtendoar in sigaretsje smoke en weromkomme as men oan bar wie. Se sieten allegear to lêzen, op it frommis foar it rút nei, dat oer har brún taske hinne rjocht foar har út nei de doar seach. It famke neist him hie in Ingelsk learboekje op 'e knibbels. Dat bern soe er miskien wol foar meije. As se tominsten krekt foar him wie.

Hy lei de Autokampioen toplak en krige in damesblêd om de foto's fan lingery en korsetten to bisjen.

Se hearden bûtendoar roppen en it lûd fan stilhâldende auto's. It mokkeltsje seach even op fan har boek en harke en lies wer fierder. De kearel gyng stean doe't it roppen oanhold en seach oer de fitraezje hinne nei bûten.

‘Der koe wol hwat to rêdden wêze,’ sei er.

Hy stie flak foar it frommis, mar in hanbreedte fan har ôf. As se noch lyk foar har útstoarre, seach se nou nei syn gulp.

‘Hin!’ sei de kearel.

Hy die oft er lies, mar hy seach oer it blêd hinne nei it fanke har billen. Se hie, nei't se even opsjoen hie, har skonken oernij krúst, en it sljitskjend lûd hwermei't it iene bil oer it oare glied hie him wach makke. Hy seach nei it wite fleis ûnder har koart rokje. Se wienen to grou. Nou al, of skielk as se oer de tweintich wie, soenen der oan 'e efterkant fan dy ûntsierende dobkes yn komme.

‘Der koe wol ien yn 'e grêft rekke wêze,’ sei de kearel.

Fammen dy't al jong in fol figuer hawwe reitsje earder yn forfal as hwat jongeseftiger typen. Nou soe alles noch wol yntakt wêze, strak en glêd, in wyt broekje om har billen spand - wyt moast it wêze, rein wyt.

‘Ja, der komt ien oan mei in tou.’

Der sloech in doar. Se hearden stappen troch de gong en doe gyng de bûtendoar. It famke die har learboek ticht. Dy skoalbern koe

[p. 144]

fansels in greatmins noait foar, dy sieten hjir foar sprekûre al op 'e stoepe. Doe't de bel gyng stie se ek al en roun de doar út. Twa noch foar him. It mokkeltsje lies troch. Se hie net opsjoen. Se wie grif aenst noch net oan bar. It âldwiif soe wol foar har wêze.

De kearel stie min of mear oer har hinne bûgd en steunde mei de hân tsjin it kezyn. As syn gulp iepen stie soe er har yn 'e mûle falle. It stie him tsjin. It wie ûnsmaeklik by sokke âlde runen. Unsmaeklik mei sa'n fize âldmanne gulp.

‘Ik soe wol sizze dat se him derút ha. Ja.’ Hy kaem by it rút wei en gyng sitten.

Hy sloech even yn 'e brieverubryk om en smiet it blêd wer op 'e tafel. Hy gappe, en slokte in flokwurd yn om 't de kies yienen fel stiek. Twa noch. As dy kearel mar hwat avensearre.

Der kamen wer guodden de wachtkeamer yn, in frou mei in jonkje. Se gyngen lofts fan him sitten.

‘Dy wite man wie in dokter, en mem?

‘Ja, sei de frou. ‘Mar nou moatst stil wêze.’

It jonkje eamele troch, nou tsjin de kearel: ‘Der foel in jonkje yn it wetter en dy is fordronken.’

‘O ja?’ sei de kearel, delbûgend freonlik.

‘Wy ha der even nei stien to sjen.’ sei de frou.

‘Wy ek,’ sei de âldkearel.

Hy moast ‘ik’ sizze, dy kloat.

‘Hy wie kletswiet,’ sei it jonkje, mar de âldkearel hie syn tydskrift al wer opnommen. Doe soe er dwarsoer nei it mokkeltsje, mar syn mem plakte him neist har op 'e bank.

De bel gyng. It âldwiif dat foar it rút siet gyng fuort.

‘Dat 's wer ien.’ sei dy âldehoer.

De pine waerd slimmer, hoewol't it oars meastal saksearret as der help op komst is. It mokkeltsje seach op har klokje. It moast al forhipte let wêze, mar hy wie to biroerd om op it horloazje to sjen. It jonkje liet him by de bank delglide, stapte nei it taffeltsje en kearde him heal om.

‘Hy blaesde bûltsjes!’

Hy seach it bern oan sa mâl as er koe. It kroep wer by de frou op 'e bank.

Dêr sil je mar oan fêstsitte, sa'n wiif en sa'n eamelkont derby. Hy forskikte en krimmenearre. As dy dokter mar net to lang mei dy moaije tût fan dy mokkel ommaneuvele. Hy wie oan in spuitsje ta. ‘Komt er nou yn in kistke, mem?’ flústere it mormel.

[p. 145]

‘Dou moatst dyn snút hâlde!’ kibbe it minske.

Hwerom litte se sokke bern net thús. De kop dy jin grif noch net sear genôch!

It wiif kaem de wachtkeamer wer yn. ‘Folgjende,’ sei se mei in brike mûle. It mokkel gyng derút. It wiif gyng op har âlde plak sitten.

‘Fordôve?’ frege de kearel.

Se knikte.

It lytse klier bisocht it nou by har: ‘hy blaesde bûltsjes!’

Hy wie der godsijtank hast ôf. Dat wiif mei dy spuit soe wol nei him holpen wurde. Dat guod moat earst syn wurk dwaen.

Hy soe syn kaert fêst klear krije. Hy fielde mei beide hannen tagelyk yn 'e bûsen fan syn oerjas, hwant hy wist het mear hwer't er him burgen hie. Neat. Binnenbûs. Ek net? Yn 't jaske dochs net? Né. Fordeald, hy hie dat ding dochs by him stutsen. Hy hie him op 'e tafel lein en doe de oerjas út 'e gong helle. Wer neat! Hy hie him net!

‘Wel fordomme!’ sei er lûdop.

It minske mei har stive snút seach him kjel oan. De âldkearel loek gnyskjend de wynbrauwen op.

‘Ik haw myn kaert thúslizze litten,’ sei er.

‘Ja, dat kin,’ sei de kearel.

Hy roun sûnder groetsjen fuort en sloech de doar efter him ticht. Mar hy bitocht him en bleau stean mei it ear flak by de doar om te hearren oft dy rotsak nou miskien ek sizze soe: ‘Wer ien minder.’