Tragedissche historie of merkweerdigen voorval tusschen Albertus en Leonora voorders te verstaan in het lied

[p. 1]

Tragedissche Historie of merkweerdigen voorval tusschen Albertus en Leonora voorders te verstaan in het lied.

Stem: Ik drink de nieuwe most.

WIe heeft de liefd' haar kragt,
In het menschdom gebragt,
Was het niet God waar door de liefde zoet,
Met hert en zin word in de ziel gevoed,
De liefde wonderbaar:
Brengt 'er nogtans menig in droefhyt swaar,
In zugten weenen en elenden,
Schoon dat sy in de vreugd,
En glans des Houwelyks deugd.

Dit blykt hier zonne klaar,

Aan dit verliefde paar,
Albertus en Leonora begon,
Hun liefd' in deugden alles overwon,
Omtrent twee volle jaar,
Verkeeren sy in eer en deugd te gaar,
Waar naar haar Vader kwam te sterven,
Het welk hun bragt in leyd,
En zugten alle beyd.

Haar broeder die zy had,

Die woonden in de Stad.
Van Bergen zoo hy dien brief vernam:
Hy na huis by syn moeder woone kwam
Die merkte even ras,
Dat Albertus syn fusters minnaar was,
Zogt listen zoo by dagen en nagten,
Om dit verliefde paar,
Te scheyden van elkaar.

Hy sprak wel moeder ziet,

Ik [...] gedooge niet,
D[...]y aan Leonora zult toestaan,
Van niet zoo een schelm te trouwen gaan,
De moeder zeyd myn kind:
Z'hebbe malkaar nu by de twee jaar bemind
Het is een gast van goede zede,
Dat zy trouwe te gaar,
't [...] den dank van u vaar.

[p. 2]

5.

 

Neen zy hy nooit of nooit,

 

Dat zweer ik by den dood,

 

Het was myn vyant van myn jonkheyt af,

 

Die ik vervolgen zal tot aan het graf,

 

En met een boosen kop,

 

Sloot hy zyn Suster in een kamer op,

 

Waar zy zat zonder mensch t'aanschouwe,

 

Omtrent vier weken tyd,

 

Vol hertzeer en droefheid.

Albertus vol misbaar,

Dien waar geëerden minnaar,
Zogt zijn listen in al hoeken en kant,
Maar ziende dat hy haar nergens en vand,
Trok geheel mistroostig door,
Nam dienst by de dragonders van latour,
Waar hy in de krygs oeffeninge,
Terstond werd geexcerceerd,
Te voet ende te peerd.

Menig compagnie zwaar,

Dede hy hier en daar,
Aan den Donau Sig Ryn en fort du Khel,
Waar ieder streed als leeuwen hart en fel,
Zoo wel den Duyts als Franschman,
Elk riep laat geen moet verloren gaan.
Kapt kerft schiet zonder genaden:
Waar door menigen held,
Daar werd ter neer geveld.

Albertus in den stryd,

Vol moed en dapperheid,
Werd in het hoofd door 't blank zweerd gewond
Dat hy onder de doode viel ten grond,
En werd door 't Fransch geslagt,
Naar het gevegt in 't Hospitaal gebragt.
Die syn wonden hebben genezen,
Met veel menschlieventheid:
Volgens het krygs beleid,

Als hy genezen was,

Verkreeg hy een vry pas,
Dat hy mogt weder keeren na het land,
Seer bly van geest kwam hy soo triumphant,
Voor by zyn lief haar deur;
In den nagt waar hy hoorde droef getreur,
En roepen God wilt my ontfermen,
En in den nood bystaan.
Met zugten en getraan.

Hier kreeg de liefd' haar kragt,

Wederom haar eerste magt,
Hy ken de stem van Leonora,
Die bad om vergiffenis en gena,
Albertus sprong met moet,
In het huis alwaar hy vond zeer verwoed,
Zes booswigten vreed als tierannen,
Vol drift moorders lust,
En oneer ongeblust.

Hy zag zyn lief getrouw,

En haar moeder vol rouw
Daar neven haaren broeder op den grond,
Liggen naakt gebonden als een hond,
Aan handen en aan voet,
Hy riep ô schelm ô moorders gebroed,
Staat booswigten tygers barbaren,
Ontvrong met ieder groot,
Eenen zyn saabel bloot.

Met een schrikbaar gewoel,

Losten hy zyn pistool,
Waar door hy wierd gewond aan alle kant,
Dog streed hy kloek met den sabel in d'hant
Maar door al dit getreur:
Ontwaakten in ronden menigen gebuer
Waar door dat zy met veel kwetsuren,
Vervaard en bedugt,
Te zaam naamen de vlugt.

[p. 3]

13.

 

Zoo haast hy hem zag vry,

 

Heeft hy hun alle dry,

 

Ontbonde, maar Leonora die lag,

 

Van haar zelven verdwelmt in onmagt,

 

Door de alteratie groot,

 

Albertus vreesde dat zyn lief bleef dood,

 

Hief hy haar op in bei zyn ermen,

 

Omhelsd haar menigmaal,

 

Maar zy bleef zonder taal,

Zoo sy wat adem nam,

En tot haar zelven kwam:
Borst sy uyt in jammer en getraan,
En riep ach vriend gy hebt ons bygestaan,
Veel volk kwam daar by een,
En haalden een doctoor en sirurgeen,
Die vermaakten al zyn wonden,
En vraagde aan hem ras,
Van waar en wie hy was.

Hy antwoorde wel heer,

En kent gy my niet meer,
Ik ben Albertus die twee jaaren tyd,
Leonora eerbaar hebben gevryd,
Zoo dra Leonora,
Dit hoorde riep zy vriend zonder weergaa,
Zyt gy Albertus myn beminden,
Die ik moest derven voor,
De boosheyd van myn broer.

Haar broeder met ootmoet,

Die viel voor hem te voet,
Hy sprak ach vrind Albertus met getraan
Ik vraag pardon voor't geen ik heb misdaan
'k Schenk u myn zuster ziet,
Denkt niet op het voorgaande verdriet,
't Is waar 'k ben d'oorzaak van u leyden,
Nog hebt gy in den nood,
Ons bevryd van de dood.

Albertus zeyde ziet,

Dat en gedenk ik niet,
Schenkt gy my u zuster Leonora,
Maakt voorders geen misbaar hertseer of rou,
Ja riep de moeder vrind:
Trouw ik aanveerd u als myn eygen kind,
U loon en kan ik nooit vergelden,
Maakt eynde van u druk:
'k Wensch u saam veel geluk.

Zoo was hun rouw gedaan,

En druk en vreugd vergaan,
Zy omhelsden met veel liefde malkaar,
Elk was verheugd na alle de smerte swaar
Albertus pront genas,
En was in 't kort gezont en wel te pas,
Men sag hun saamen in vreugde trouwe,
In waare liefd' en deugd,
Godt gunt hun s'Hemels vreugd.

EYNDE.