De ton vol vrolykheid

Minnaars-klagt.

Ach myn schoonste, myn beminde,

Troost my in dees droeve staat,

Want by u is troost te vinden
Die 't verstand te boven gaat.
Gy alleen kunt my geneezen
En verheugen myn gemoed,
Hoe zoud gy dan bitte weezen,
Daar gy zyt het zoetste zoet.

Hoe zoud gy my kunnen haaten

Daar ik u zo trouw bemin,
Ik en zal u nooit verlaaten
En nooit stellen uit myn zin,
Voor dat myn de dood zal schelden
En verlaat ik u dog niet,
Aanhoord myn blaagen, ziet myn lyden,
Dat om uwentwil geschied.

Min die doet ons hart verteeren

Door het weigeren van het zoet,
Min die doet ons vleijen leeren,
En baard ons veel tegenspoed.
Door haar uitgespannen netten
Vangen zy ons in veel verdriet,
Zy is wreed en stelt ons wetten,
Maakt ons slaaf als zy 't gebied,

[p. 50]

 

Laaten wy de liefde haaten,

 

Vlieden wy dat groot gevaar.

 

Min die speeld by alle staaten

 

Meenig rol zo droef en naar.

 

En uw wreedheid uitgelaaten

 

Brengt veel minnaars in gevaar,

 

Laaten wy de liefde haaren

 

Vlieden wy dat groot gevaar.