De tirade van...
Charlotte Mutsaers
Renovatie als zelfverwezenlijking
Renovatiedrift is een besmettelijke ziekte waaraan miljoenen landgenoten lijden. Dat komt door de nationale afkeer van ouwe meuk. Een beetje Nederlander renoveert tot ongeveer zijn vijftigste zijn hele huis, daarna gaat hij los op zijn tweede huis of het huis van zijn kinderen, en tot slot laat hij ook nog even zijn eigen snuit vernieuwen. Van het laatste heeft niemand last maar het eerste jaagt alle laren en penaten van karakterhuizen onherroepelijk de dood in. Achter de meeste antieke geveltjes gaat dan ook steriele nieuwbouw schuil. Ja Unesco, daar ga je met je erfgoed!
Ook het Franse platteland kan hiervan meepraten. Meer en meer verandert dat in een omgekeerd slagveld. Wanneer je een Frans dorpje binnenrijdt haal je er direct de zomerpaleisjes der compatriotten uit. Terwijl de oorspronkelijke bewoners tevreden in huizen leven waarop het fraaie patina van de tijd zich heeft kunnen vastzetten - afgebladderde luiken, bemoste dakpannen, door de zon gebleekte staldeuren, een roestig hek dat op half zeven hangt, aangevreten kozijnen, een afdakje van golfplaat, en vogels in de dakgoot - zijn vrijwel alle huizen van Nederlanders tot in de puntjes gestript en gerenoveerd. Voor deze ogenschijnlijke herwaardering werden de betreffende dorpjes jarenlang geterroriseerd door gehak, geboor, gezaag en zeurende betonmolens. Bovendien krijgen de oorspronkelijke bewoners het gevoel dat ze in ruines wonen...
Yep, kraait de man, dat flikker ik er allemaal uit die ouwe meuk!
Op andere Europese plattelanden duikt deze Dik Voor Mekaar Show ook steeds vaker op. Wie dat niet gelooft, moet maar eens kijken naar de tv-serie Droomhuis gezocht, waarin Nederlandse echtparen onder leiding van een verslaggever de beste opties voor een buitenlands droomhuis mogen bezoeken. Of
Auteursrechtelijk beschermd