Tirade. Jaargang 57 (nrs. 447-451)

[p. 50]

Harrie Geelen
D. Hooijer

E-mail van 19 mei 2013:

Hallo goedemorgen, I- en H-buur,
Hier alles goed behalve hardnekkig halfjaar al hoesten. Dat hoort bij het bloedbeeld.
Verder is het bloedbeeld goed. Hiep hoi.
De tuin is prachtig maar te koud dus ongenietbaar, om in paddestoelentermen te spreken.
Weinig vogeldrama's met katten of Vlaamse gaaien.
Hoe gaat het met de vertaling? Zit je nog goed op de stoel? Hugo doet al een jaar een saai maar nuttig werk op zijn computer. Hij is er duf van, zegt hij, maar ik vind hem nog knap bijdehand.
Heb een soepkip van de slager en zag de weduwe Marion lekker bezig met kleine biefstukjes braden
buiten op de stoep.

I-buur, zo noemde Imme zich sinds haar iPad en Kitty was tevreden met K-buur. Kitty mailde niet erg vaak, maar soms toch even een paar keer achter elkaar: ze vond iets gek, iemand interessant, had een boek uit, had iets gehoord van de uitgever (of nog steeds niet, maar dat was helemaal niet erg), maar jarenlang was ze kind aan huis, zeker in de tijd dat onze kinderen samen op school zaten. We hebben haar veertig jaar gekend, meer dan de helft van ons leven. En ze woonde om de hoek.

Jarenlang scharrelde ze met archeologen op de hei en artefacten die een echte archeoloog verveeld laat liggen, mochten wel met haar mee naar huis en werden beleefd maar ook vaak liefdevol bewaard. Ze deed zo trouwens ook met vrienden, ze vond ze op een dag, net als haar stenen, als het niet op de hei was dan wel bij een uitgever. Zoekende figuren die ze hielp iets te vinden. Het gaf niet wat. Kitty deed

[p. 51]

nergens moeilijk over. Soms leende ze ze geld. Soms nog eens en nog eens. Ze was velen trouw tot aan hun dood.

Jarenlang hebben Imme en Kitty over Proust gepraat, 's zomers in de tuin, in de winter bij de kachel, als de kinderen op school waren en de mannen op het werk. Kitty was geïnteresseerd in de society die Proust beschreef; hoe dingen zachtjesaan onontkoombaar en acceptabel werden.

Ze was altijd geïnteresseerd in gedrag, ieder extreem gedrag was eigenlijk normaal als je de achtergrond maar zag

Ze was altijd geïnteresseerd in gedrag, ieder extreem gedrag was eigenlijk normaal als je de achtergrond maar zag.

Ik schreef in een mail aan haar over een schrijfster die net opzien had gebaard door resoluut voor een ingrijpende operatie te kiezen:

Het geeft maar aan hoe iemand die milde afstandelijkheid in al haar werk tentoonspreidt en die waarschijnlijk ook wil tentoonspreiden, zomaar ineens veel verder gaat dan iemand die een piercing wil of een tattoo, en zelfs verder dan een geheelonthouder die in een vlaag van paniek alle drank opdrinkt die hij kan vinden en dan een delirium tremens heeft.

Kitty antwoordde:

En dan denk je dat je iets absurds zegt met die geheelonthouder maar ik ken iemand van nabij die nooit dronk omdat ze het vies vond en na een ongelukkige liefde sherry in huis nam en flessen achterelkaar opdronk, bovendien of daardoor door het hele huis de foto van de aanbedene met zich meesleepte terwijl haar man daar ook zat. Die liefde voor die man was mij niet opgevallen juist ook omdat ze ironisch over hem vertelde. Het is goed afgelopen maar het leek op het geval van de huishoudster van de gebroeders De Goncours. Die een keer slapend op een van hun bedden was aangetroffen. Zij hadden nog niets in de gaten. Ze bleek twee kinderen te hebben gekregen van de melkboer die ze aanbad. Dus twee keer is ze zeer dik geweest zonder dat de Goncoursen het merkten. Alles kwam boven na haar dood. Ik heb intussen een pudding gemaakt, geitenmelk, glutenvrije custard, iets te zoet. Er moet een scheut koffie in.
LiefsK