Tirade. Jaargang 56 (nrs. 442-446)

[p. 38]

Thomas Heerma van Voss
De erotische massagesalon

1.

Sinds drie maanden woon ik schuin tegenover een erotische massagesalon. Het is een smal gebouw met vier verdiepingen. De gordijnen zijn dag en nacht gesloten. Het enige wat je van buiten kan zien, is het gangpad dat zich achter de glazen voordeur bevindt. Daar staat altijd een jonge, verleidelijke vrouw. Ik weet dat er tientallen van zulke vrouwen werken bij deze massagesalon, maar toch heb ik er nog nooit meer dan één tegelijk gezien. Misschien omdat één vrouw aanlokkelijker oogt dan tien vrouwen naast elkaar. Nu krijgt elke passant meteen het gevoel dat er iemand op hem staat te wachten. Dat deze massagesalon er eigenlijk alleen voor hem is.

Boven de ingang van de bar staat: LOVE MASSAGE. De klanten komen in hun eentje naar binnen en gaan een half uur later in hun eentje naar buiten. Daarbij kijken ze meestal vluchtig om zich heen en ogen ze doorgaans vermoeid. Zo nu en dan zelfs afgepeigerd. Eén klant zakte bij de uitgang meteen door zijn knieën. Hij hijgde luidruchtig, het zweet liep over zijn voorhoofd. Een paar voorbijgangers keken hem verwonderd aan, maar niemand nam de moeite om te vragen hoe het ging. Toen kwam een van de vrouwen van de massagesalon naar buiten. ‘Can you please go away now?’ Ze klonk niet bezorgd, alleen maar ongeduldig. ‘You need to get up. You need to go.’ Langzaam strompelde de man overeind. Met haar hand gebaarde de vrouw dat hij sneller moest bewegen. Volgens mij had het haar niets uitgemaakt als de man in de volgende straat dood was neergevallen, zolang het maar niet vlak voor de massagesalon gebeurde. Zoiets zou natuurlijk funest zijn voor de zaken.

Je moet aanbellen om binnen te komen. Hoe vriendelijk de vrouwen achter de deur ook glimlachen, hoe lang je er ook naar staat te kijken: er gebeurt niets als

[p. 39]

je niet op de bel drukt. Ik denk dat dat is om de klant meer verantwoordelijkheid te geven. Om hem meteen actief mee te laten doen met het spel. Want het is niets meer dan een spel, dat begrijp ik inmiddels. Een spel van verleiding. En door de klant de eerste zet te laten doen, krijgt hij het idee dat hij zelf aan het verleiden is en niet verleid wordt.

Na het aanbellen komt de prijslijst tevoorschijn. Die haalt de vrouw tussen haar borsten vandaan, op maandagen en dinsdagen ook weleens tussen haar benen. Een geplastificeerd a4'tje met grote, roze letters. Zonder iets te zeggen drukt de vrouw de lijst tegen de deur aan. Maar niet langer dan een paar seconden, dan stopt ze hem weer terug en kijkt ze uitdagend naar de potentiële klant. Het heeft me dagen gekost om de lijst geheel over te schrijven.

Massages + body 30 min €50

Massages + body 50 min €90

Massages + sex + body 30 min €75

Massages + Sex + body 50 min €125

Zeker dertig keer per dag worden deze vier opties tegen het glas gedrukt. En hoe vaak ik de lijst ook zie, telkens kijk ik er weer uiterst geïntrigeerd naar. Is het bijvoorbeeld de bedoeling dat er meerdere spaties ontbreken? Staat Sex bewust alleen bij de duurste categorie met een hoofdletter? Is de maker zich ervan bewust dat 125 euro voor vijftig minuten niet voordeliger is dan 75 euro voor dertig minuten? Waarschijnlijk ben ik de enige die over deze vragen nadenkt. De mannen die zo dichtbij de deur komen, hebben ongetwijfeld andere dingen aan hun hoofd. Die kijken naar de prijzen en bedenken of het de investering waard is. Daarom blijven ze ook als de lijst weer is weggehaald vaak nog een tijdje staan: ze observeren de vrouw achter de deur, gaan na of zij het bedrag waard is. De vrouw doet in de tussentijd niets behalve glimlachen; ze legt de verantwoordelijkheid helemaal bij de man. Als die zich omdraait, is er niets aan de hand, dan kan hij doorlopen en doen alsof hij alleen maar even wilde kijken. Als hij echter blijft staan en ten slotte met zijn hand naar de bel gaat, is het spel gespeeld. Hij kan nog een tijdje plichtmatig aarzelen, overpeinzen welke van de vier menu's hij bestelt, een alibi verzinnen voor het thuisfront. Maar zodra hij eenmaal bij de erotische massagesalon aanbelt, is het duidelijk dat hij vroeg of laat zal betalen.

[p. 40]

2.

Niemand kan mij zien. Ik lig op bed en kijk naar buiten. Mijn lakens ruiken naar zweet. Ik heb ze twee weken geleden nog laten wassen door mijn moeder, maar daar merk ik nu al niets meer van. Ach, wat maakt het ook uit, als ik toch de enige ben die het ruikt?

Op mijn schoot ligt een kladblok. LOVE MASSAGE staat er op. Behalve de prijslijst noteer ik nog meer over de massagesalon. Het begon als onschuldig tijdverdrijf, tijdens de eerste weken dat ik op mezelf woonde. Geen vrienden of familieleden in de buurt, geen televisie, geen internet. Ik turfde hoeveel mensen er langs kwamen. Tientallen per dag, soms meer dan vijftig. Daarna verzon ik bij elke klant de leeftijd en het beroep. Ik keek toch al, waarom zou ik mezelf dan niet wat meer uitdagen? En ten slotte begon ik er hele verhalen bij te verzinnen. Waar de klant vandaan kwam, of hij een vriendin had, kinderen misschien, of hij vaker betaalde voor gezelschap. Bij de meest in het oog springende klanten vulde ik meerdere pagina's. Over een vijftiger met een cowboyhoed schreef ik: tweemaal gescheiden, wilde vroeger gitarist worden, heeft tegenwoordig een kantoorbaan op de Zuidas. Geen kinderen, wel drie vissen. Om een of andere reden bracht dat schrijven me rust. Al die levens, op papier was ik er de baas over. Vroeger schreef ik wel eens liefdesbrieven, maar daarop kwam nooit antwoord, en hoewel ik dat ook niet verwachtte, stelde het me toch telkens enigszins teleur. Deze erotische massagesalon kan me niet teleurstellen of misleiden. Ik zie alles wat er in de gang gebeurt, als enige, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. En nog veel belangrijker: niemand ziet mij.

Vaste klanten heeft de massagesalon niet. Het zijn voornamelijk buitenlanders die er binnengaan. Groepjes toeristen die elkaar uitdagen. ‘If you pay, I will have a massage!’ Honderden keren heb ik zulke zinnen gehoord. Elke keer weer uitgesproken alsof ze heel origineel waren, alsof niemand ooit zoiets had gezegd. Wat volgt is altijd hetzelfde: treuzelen, lachen, nog meer treuzelen en uiteindelijk gaat één van de toeristen naar binnen. Terwijl hij onder handen wordt genomen, wachten zijn vrienden op straat. Na afloop vragen ze soms: ‘And, did you like it, was it worth the money?’ - maar soms zeggen ze ook niets tegen elkaar en lopen alleen maar weg.

Er is één man die ik regelmatig zie bij de massagesalon en dat is de eigenaar. Een kale veertiger op een brommer. Voor de tweede keer vanmiddag komt hij langs. Hij heeft twee blauwe vuilniszakken bij zich, zoals iedere dag. Het is onduidelijk wat erin zit, misschien kleren, misschien olie waarmee de klanten worden

[p. 41]

ingesmeerd. Het enige wat ik zie, is dat hij aanbelt en de vuilniszakken bij de deur zet, zonder van zijn brommer af te stappen. Hij zegt niets. Hij kijkt niemand aan. Ik heb hem honderden keren gezien en elke keer deed hij precies hetzelfde; ik ken al zijn bewegingen, zijn hoge startsnelheid, zijn serieuze gezichtsuitdrukking.

Op mijn kladblok schrijf ik: 14:54, eigenaar brengt nieuwe vuilniszakken. Ik herlees de woorden twee keer, dan leg ik het kladblok opzij. Ik moet opschieten. Om drie uur begint mijn college. Waarschijnlijk kom ik een paar minuten te laat, op het moment dat de leraar al wel praat maar zijn les nog niet is begonnen. Hij zal me een vermanende blik toewerpen, maar niets zeggen. Ik zal achterin plaatsnemen. Ik zal aantekeningen maken, ik zal ieder woord wat wordt uitgesproken opschrijven zodat ik er niet naar hoef te luisteren. Daarna zal ik bij de Albert Heijn een kant-en-klaar-maaltijd kopen en terug naar huis lopen. Maar misschien blijf ik de rest van de dag toch gewoon thuis. Hier, veilig achter mijn raam.

3.

Tijdens de weekends is het het drukst bij de LOVE MASSAGE. Dan beschrijf ik vaak tientallen bladzijdes op één dag. En 's nachts in bed lees ik die met groot plezier terug. Ik zie alle gegevens die ik heb verzonnen, de tijden die ik bijhield, en het klinkt heel raar, maar op zo'n moment voel ik me echt fantastisch. Vroeger dacht ik weleens dat als ik eenmaal volwassen was, ik het leven vanzelf zou begrijpen. Nu ik ouder ben, weet ik wel beter. Niemand begrijpt iets van het leven. Maar als ik diep in de nacht mijn aantekeningen doorlees, hoef ik daar niet aan te denken. Even weet ik dat de dingen gaan zoals ik ze me voorstel, dat er niets gebeurt buiten mijn blikveld om.

Mijn moeder snapt daar niets van. Eergisteren belde ze nog, met de vraag waarom ik zo weinig bij haar langskom. ‘We zien je nooit meer,’ zei ze. ‘Gaat het wel goed, daar in de grote stad? Eet je wel genoeg? Bevalt de studie eigenlijk? Je hoeft niet alles te vertellen, hoor.’ Een paar seconden was het stil. ‘Maar een beetje informatie zou ik natuurlijk wel leuk vinden.’

Ik kon haar natuurlijk uitleggen waar ik mijn tijd mee vulde, maar dat zou verspilde moeite zijn. Om eerlijk te zijn heb ik liever dat ze me helemaal niet meer belt. Toen ze gisteren aan de lijn hing, stonden er nota bene twee veelbelovende Engelse toeristen voor de massagesalon. Ik zag ze naar binnen gaan, maar kon me niet op het schouwspel concentreren, telkens praatte mijn moeder er doorheen. Dat bezorgde me een kort, misselijk gevoel. Het hele verleidingsspel ging ineens langs me heen. Een verloren avond.

[p. 42]

Nu is het negen uur, de eigenaar heeft net twee nieuwe vuilniszakken langsgebracht, en voor de massagesalon staat een dunne, donkere man. Hoe oud zou hij zijn? 35, 40. Hij ziet eruit als iemand die al veel heeft meegemaakt. Ingevallen ogen, een litteken op zijn wang. 21:06 Nieuwe potentiële klant. Geboren in Afrika, lang de droom gekoesterd om topsporter te worden, uiteindelijk geëindigd als freelancer, niet helemaal duidelijk in welke tak. Wisselt jaarlijks van woning. Ik zie hoe de man een paar stappen naar de massagesalon toe zet. Langzaam, alsof iemand hem duwt. Van achter de deur glimlacht een jonge vrouw hem toe. Ik heb haar vaker aan het werk gezien, ik weet hoe ze haar klanten voor zich wint. Eerst onschuldig kijken, dan geleidelijk beginnen te glimlachen. Stukje bij beetje trapt de donkere man in haar val. Aan elk regel van het spel wordt voldaan: het treuzelen, het tevoorschijn halen van de prijslijst, het vrijwel meteen weer wegstoppen van de prijslijst. Het duurt bijna vijftien minuten voor de man eindelijk aanbelt, met het timbre van een veroveraar, van iemand die op het punt staat een overwinning te behalen.

21:19 De man heeft aangebeld. Ik denk dat hij voor de uitvoerigste behandeling gaat. Sex met een hoofdletter S dus.

Er is geen plaats waar ik nu liever zou willen zijn dan thuis op mijn bed. Opgewonden bekijk ik mijn aantekeningen, mijn zojuist opgetekende biografie waar niemand iets tegenin kan brengen. Als ik naar buiten ga, zal ik zien wat er allemaal niet klopt, ik zal ontdekken hoeveel van mijn notities onzin zijn, maar zolang ik blijf liggen, ben ik de enige maatstaf van mijn gedachten.

Even sluit ik mijn ogen. Ik hoor hoe de donkere man de deur van de massagesalon opent. Soms fantaseer ik dat het mijn deur is. Dat alle klanten eigenlijk bij mij op bezoek komen. Dan kijk ik naar mijn aantekeningen en denk ik: ja, al deze mensen horen bij mij. De deur valt dicht. Gewoonlijk is dat het punt waarop betaald moet worden. Waarschijnlijk staat de vrouw daar nu met een warme, opengesperde hand. Ja, ik weet het bijna zeker, ik hoef mijn ogen niet open te doen om het te controleren. De klant, tevreden maar ook angstig met zijn portemonnee in de hand, en daartegenover de vrouw. Zoals al haar collega's weet zij precies hoe ze zich moet gedragen. Hoe ze moet glimlachen. Hoe ze moet kijken. Zouden zij mij vanaf hun plek eigenlijk ook weleens zien? En als ze me zouden zien, zouden ze me dan groeten?