Tirade. Jaargang 48 (nrs. 402-406)

[p. 41]

Maayken Koolen
Gedichten

Zijn handen zijn schoon.
Hij schuurt ze met schelpenzand
terwijl de dagen kantelen.

Op tafel ligt vaal een stuk vlees
onder het vlies schemert het.

Het vocht is in het eiken blad getrokken
als de schaduw van een schaal.

Hij gaat door het huis, rusteloos als een vlieg
raakt kort de dingen aan: de klink, de kraan,
het raamkozijn, de tafel behalve

het vlees. In de nacht licht het op
en glanst een schouder naakt uit zee.

Hij zit aan de tafel en keert
de rug in spijt gebogen
woorden om en om.

[p. 42]

 

Onrust groeit, koffie loopt

 

laag kam ik mijn haar

 

lucht rouleert, water valt

 

verticaal in kleur, ik sta.

 

 

 

Niets wil werkelijk liggen gaan

 

dingen springen in mijn ogen.

 

Zoek ben je geraakt, ik ben laat,

 

schaduw slingert aan mijn hak.

 

 

 

De verte lijmt huizen duiven

 

open ramen torens schoorsteen

 

kerken aan de horizon de maan

 

zuigt de kleuren weg.

 

 

 

Zwartgetand is het schervenbed

 

waarop de hemel ligt uitgestrekt

 

het fijnstkorrelige donker vult

 

stil elk diepste punt.

 

 

 

Ver weg is geen groei of gaan

 

op afstand geen ontkomen waar

 

vorm en restvorm, twee alleen

 

landschap zijn geworden.

[p. 43]

 

Om en om giet ze haar gewicht

 

van het ene been in het andere

 

perfecte kuiltjes makend

 

springt aan mijn hand je kind

 

door het zand naar de wip.

 

 

 

Hoog houd ik haar in de lucht

 

haar gezicht naar mij gewend

 

gevangen in een spiegel

 

onvrede schetst ter plekke

 

jouw gezicht in het hare.

 

 

 

De knokkels wit om het ijzer

 

rammelt ze haar loze lijfje

 

een appel aan een tak

 

en eist het vallen op

 

hangend in het luchtledige.

[p. 44]

 

Ik hang een hemd, een broek, een trui, een broek, een sok, een sok, een sok druipt

 

een ander bloedt, ik klad een brug in loze ruimte.

 

 

 

Ver weg in de ruwe vacht van koren, twee luizen, twee hanen

 

twee zwarte schepen koersen aan op huis.

 

 

 

Hun donkere hoofd boven het ruis herken ik al van verre

 

hetzelfde pikkend ritme, het schuine blikken naar elkaar.

 

 

 

De vuile wind bolt mijn rok tot baken, de was vliegt op.

 

Op de wendakker waar de grond nog heel was dansen ze

 

 

 

een vuist een wijken een voet een voet een vallen een reiken een grijns, een kus

 

is ondenkbaar, de dans van broers is tegengesteld en tegelijk.

 

 

 

Met het picknickkleed tot cape geknoopt ren ik rond als bokkig lam

 

de keuken is mijn wei, bruin zijn de laarzen op het erf.

 

 

 

De eikenstam heeft ringen waarin kriskras strepen staan,

 

roodgeblokt leg ik ons neer. Gekraaid wordt voor het middagmaal.

[p. 45]

 

De kou trekt op, ze legt haar benen

 

in een net, losse draden boetend.

 

De zon in het water een bleke citroen.

 

 

 

Van de bodem maakt een steen zich los

 

kringen vertellen van zijn komst

 

ketst drie twee één in haar hand.

 

 

 

Uit een armzwaai geworpen rent een hond

 

een lus rond oude geuren die glinsterend

 

tussen tak, man en regen spoken.

 

 

 

Zo verlaat de draad de knoop om gaten

 

in te halen om met sprongen geluk

 

in herfstwebben te bakenen.

[p. 46]

 

Met rode bloemen op zijn rug komt hij thuis

 

een schip, een vinger van geslepen ijzer

 

dat tussen vreemde ribben voer.

 

 

 

De tafel is versierd met kringels appelschillen

 

korsten brood en een bodem thee

 

met handen eromheen.

 

 

 

Tussen haar borsten gaat een weggetje

 

diep in zwart katoen blijft een geur

 

wonen op een vast adres.

 

 

 

Een mes met heimwee glijdt onder de huid

 

waar het ruimte maakt voor zichzelf

 

en nieuwe ansichtkaarten.