Tirade. Jaargang 48 (nrs. 402-406)

[p. 2]

[Mei 2004 - jaargang 48 - nummer 403]

Een nieuwe rubriek: De Ideale Bibliotheek

Er is geen schrijver of lezer, hoe armlastig ook, die zich niet af en toe een boek aanschaft. En of hij zijn verzameling nu keurig ordent - op kleur, grootte of alfabet - dan wel zonder systeem laat aangroeien, er is altijd met de jaren sprake van een bibliotheek, zelfs als de bezitter die betiteling te royaal acht.

En dan begint het, bewust of sluipenderwijs: het besef dat er nog een en ander ontbreekt, en dat er bovendien nog een en ander weggeschonken of het raam uit gesmeten moet, voordat de bibliotheek die naam waardig is, door te beantwoorden aan de eisen en verlangens die door het bezoeken van ándere boekenverzamelingen, of door visioenen zonder aanwijsbare aanleiding, worden aangewakkerd.

Iedereen die zijn bibliotheek overziet, kent het knagende gevoel dat dit ‘het’ niet is. Nog lange niet, of nog net niet. Zodra je beseft een collectie te beheren, dringt het gemis zich op; deze hier is niet de echte, de ware, de schone, de bibliotheek namelijk die zich alleen in de geest bevindt. Ook de collectioneur met zijn onafzienbare kasten en planken, ja juist die kan jou precies vertellen welke deeltjes, welke perfecte kast (houtsoort, plankbreedte, wel of geen beglazing), welke uitgelezen fauteuil en lamp nog benodigd zijn, om vol tevredenheid het verder zoeken en vervolmaken voorgoed te kunnen staken.

Hoe ziet uw ideale bibliotheek er uit, vroeg Raymond Queneau ooit per enquête aan Frankrijks bekendste schrijvers en geleerden, om de antwoorden in 1956 te bundelen in de Gallimard-uitgave Pour une bibliothèque idéale.

Dat idee bracht de redactie van Tirade op een aanverwant idee. In iedere aflevering vanaf nu geven we een schrijver, publicist, vertaler of verzamelaar het woord, om zijn ideale bibliotheek te schetsen. Dan kan in de vorm van een verhaal of een beschouwing, de schildering van een fantoom of een exacte en hoogst autobiografische terug- en vooruitblik.

Wat we terugkrijgen, blijft vooralsnog afwachten. Maar de kans is groot dat er een reeks van zelfportretten ontstaat, aan de hand van een beschrijving

[p. 3]

van een bestaande boekenverzameling - en de droom van die ándere, die misschien wel onhaalbaar moet blijven. Een reeks over materie en verlangens.

De schrijver Rob van der Linden (1957) begon meteen te schrijven, toen hij als eerste werd benaderd. Of u zijn debuutroman De hand, de kaars & de mot (2002, Libris Prijs-nominatie en Van der Hoogt-prijs 2004) en de opvolger Het logboek van Brandaan (2004) al kent of niet, zijn bonte bijdrage is een ideale kennismaking met deze gedreven verteller. Zo zien wij het graag. Wordt vervolgd.

De redactie