Tirade. Jaargang 47 (nrs. 398-401)

[p. 22]

Over de kunstpolitiek
Fouad Laroui

ik leefde in een land waar het kunstbeleid

duidelijk was

kunstenaars moesten we niet hebben

welgeteld hadden we twee schilders
beide moesten het land verlaten

de ene ging naar het Oosten
werd daar door de religie gegrepen
zijn kwasten zette hij voorgoed neer

de ander ging naar het Westen
reisde wandelde zwierf
kon het licht niet vinden

in de winter

ging dood van de honger

op een bank in Parijs

welgeteld hadden we twee dichters
de ene mocht blijven de ander verdween

de ene werd dikker en dikker
(ik heb het over zijn pens
niet over zijn bundels).
de koning kon niet in slaap vallen
voordat zijn nar naast zijn bed

kwam dichten

hij roemde de koning

kreeg restanten eten
werd dikker en dikker

[p. 23]

 

de ander werd mager en mager

 

totdat hij doodging in de gevangenis

 

hij had de koning beledigd

 

in een gedicht

 

Heren dat noem ik een land

 

waar poëzie serieus wordt genomen

 

 

 

welgeteld hadden we twee schrijvers

 

de ene schreef in een vreemde taal

 

(niemand kon hem verstaan)

 

de ander in de taal van de koning

 

(niemand kon het lezen)

 

 

 

beiden kregen geld

 

en lintjes

 

en Peugeotjes

 

 

 

Heren dat noem ik nu

 

kunstbeleid!