Tirade. Jaargang 46 (nrs. 393-397)

[p. 267]

Kees Ouwens
Gedichten

Hem? Hoe anders reikt zijn hand naar de steel: onbuigzaam,
het zijn woorden voor ons: om-

vallen (terugspoelen) opklappen. Aan zijn voeten nijgt de bloem
zoals op het hoogste punt van een worp

ook hij zou neerkijken en zich zien bestaan, hij verlangt zijn bed, wijst
het zijn plaats langs de bloem en valt om. Hij gaat naar huis

terug maar dit is later thuis dan hij komt en gaat. Hij wacht
tot zijn huis thuiskomt en wacht met de tijd doden.

Zijn huis is thuis nu en hij neemt de moeite
zich niet uit te drukken. Dit bodemoppervlak scheidt

zijn huis van de verheven stengel de ootmoed eigen
en hij laat zich afstaan en geeft zijn huis vrijaf. Hij beproeft

die woorden op hun doelmatigheid onderweg: dat
het een oase is te ontbreken, hij gaat niet door de knieën

maar hurkt neer, zijn huis zoekt het gezelschap van woningen
en doorstaat zijn uitblijven. Minzaam

buigt hij zich over het lager levende
dieper dan dit hem doet wijken

uit de gronden.

[p. 268]

Narcisme

 

Wat, in godsnaam, heb je uitgevoerd?

 

Heb je - ten minste - je dag geboekstaafd?

 

Heb je geboekstaafd - de volgende dag - de niet geboekstaafde

 

vorige?

 

Ben je tekortgeschoten (in gebreke gebleven, nalatig geweest,

 

laakbaar) op het

 

stuk van plicht, regelmaat, tucht, verachting?

 

Heb je - met niet aflatende verwerping - in het werk gesteld

 

alles om de beperkingen van milieu, erfelijkheid, vrijmaking,

 

herwording

 

die aan het daglicht traden klemmender

 

naar de mate van je verzuim en die je het mes op de

 

keel zetten in een slop, te overwinnen?

[p. 269]

Primair narcisme

 

Niemand merkte hem op, en dit wekte zijn

 

grootsheid. Uit deze ontstond een opeenstapeling

 

van waarden. Dit maakte zijn gang tot een opklimming, zijn

 

blik verder reikend, en zijn gehoor tot geboortig geluid. Elk

 

lichaamsdeel was zijn staat van observatie en hij was

 

overzichtelijk in vogelvlucht alleen. Zijn schrede boekte de

 

vooruitgang, ordende de toekomende tijd en bracht op het spoor

 

van verleden. Zijn blik was verleidelijk als een bosschage,

 

geploegde akker doorstond de vergelijking met zijn iris niet en

 

zijn ogenknippering was paring.

 

Zijn tocht was

 

genormaliseerde waterleiding waarin zijn stelselklieren en blaas

 

afvloeiden. In die zin was hij bemestend en bevolking

 

voedend. Daarom ook schreef zijn visie hemel orgaan toe en daaruit

 

vloeide de geslachtelijke god voort uit wie de persoon lekte.

 

Aldus was hij ophef van waarden, tot het zenit

 

reikend. De edel ontworpene, aan wie tijd niets afdoet.

 

 

 

Zo was hij de volkomen jonge mens, die zijn excrement

 

koestert.