Tirade. Jaargang 44 (nrs. 383-387)

[p. 408]

Anton Korteweg
Gedichten

Ik had met Kraai en Haar en Siem getennist.
Een atp-toernooi. Maar niet gewonnen
dit keer. Kraai ging er met een bmw vandoor.

Dus wij hem dollen. Met een eiken tafel
waarop een Perzisch kleedje wij proberen
broem broem Kraai als het ware dood te rijden,
tot hij me plotseling bij m'n shirtje pakte,
en me bedaard tegen de slapen sloeg.

In Stuttgart, bij het volgende toernooi,
zei Kraai: ‘In Antwerpen, die dreun, Kort, sorry,
niet zo bedoeld. We komen toch elkaar
als grote vier steeds tegen hier of daar.’

[p. 409]

Je brûle tout l'hiver

 

Vergenoegd spinnend als voor mijn buik de kat, brand

 

ik op barre gedachten, koude denksels, de

 

winter lang. Mij hoor je niet.

 

 

 

Niet meer dan drie ervan noem ik. Ik wil

 

je niet bezwaren. Dat de mens meer houdt

 

van zijn verlangen dan van zijn verlangsels

 

is één. Zo is het hart al lang

 

waar nog het lijf niet is en telt het hoofd

 

nooit heldere uren dus. Als twee heb ik

 

de strenge draaideur van de jaargetijden

 

voor je. Waarom nooit andersom

 

wordt het van winter herfst, van zomer lente?

 

Dan, lief, nog dit als drie: de trechter van

 

het naderend einde is een uitkomst: moe,

 

hondsmoe word je van al dat kunnen kiezen

[p. 410]

Het gerucht

 

Kijk ik die doodstille straat

 

van mij in, is het zondagmiddag,

 

en zomer, en heel erg vanmiddag,

 

 

 

slaat weer die rug, die kaars-

 

rechte rug van een vrouw, mijn vrouw,

 

naakt op haar Gazelle mijn oog uit de

 

 

 

hoek om. Het licht is hard, ze

 

heeft nog alleen haar viool. Daar

 

heeft ze het zelf naar gemaakt.

[p. 411]

Lange afstand

 

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar,

 

daarvan met almaar minder volle teugen

 

genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch,

 

daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend -

 

 

 

geef ons maar zonnebloemen, weken lang

 

maar zonnebloemen links en rechts, met hier

 

en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier

 

en daar een wei, een stukje bos desnoods,

 

desnoods een korenveld en zonnebloemen,

 

 

 

wij krijgen daar niet makkelijk genoeg van,

 

wij zijn allang elkaars grande randonnée.