Tirade. Jaargang 44 (nrs. 383-387)

[p. 380]

Wim Hofman
Gedichten

is eergisteren negentig geworden,
en nu ligt hij in bed.
Hij begint zo zijn eenennegentigste herfst.
De zon schijnt door het raam naar binnen
op het behang en op het borduurwerk
dat hij eens maakte:
een stilleven met blauwe pruimen en groene druiven
in kruissteek, gevat in een eiken lijst.
De nachten, zegt hij,
de nachten zijn het ergste.
Hij hijgt. Hij is moe.
Hij zegt liever niets meer,
maar je vermoedt dat niet alles gezegd is.
Een bosje grijs haar
steekt quasi-aantrekkelijk boven de dekens uit.
Slaap maar, vader,
droom van iets moois
het mooiste dat je ooit in je lange altijd te korte leven zag,
de frambozenlimonaderoze avondzon boven de zee
bij Vlissingen, het weerlichten in de nacht
boven de zee bij het vissen, de maan
die als een zilveren vis uit de hemel kwam springen,
het ogenblik dat je beet had
en iets ongeduldigs aan je vislijn snokte,
alsof het zeggen wilde
Hallo, Hofman,
ben je daar nog?

[p. 381]

Aansporing in het riool of: sommige dingen hoef je geen tweemaal te zeggen

 

Toen zei de rattenmoeder ratjes

 

jullie hebben nu rattenhaartjes rattentandjes

 

laat ze dan ook zien ze zijn scherp

 

gemaakt om te bijten

 

bijt dus bijt geloof je moeder

 

bijt desnoods elkaar maar bijt

 

een rattenstaart kan stukken korter

 

een rauw rattenoor smaakt ook geloof me bijt

 

het staat wel stoer zo'n rattenoor

 

met een hap eruit bijt door

 

dat gepiep is niets let er niet op

 

oorbloed is voedzaam geloof je moeder

 

bijt altijd terug bijt geeft niet waar geloof me

 

gebruik je tanden zet ze in buik of keel of borst

 

vreet levend vlees zoals je moeder

 

loop in het donker bijt

 

knaag dwars door de harde taaie pezen bijt

 

wees laag en schuw behoedzaam sluw peuzel

 

zoek in het geniep naar zachte stukken

 

knauw in de blauwe taaie buisjes bijt

 

bloed is zo zoet zo lauw

 

zo zuur zo zout zo lekker

 

vol proteïne geloof je moeder

 

en goed voor de dorst die altijd doorgaat

 

trek een bloedspoor geloof je moeder

 

geloof je moeder nu maar

[p. 382]

Als je een regenworm bent zoals jij

 

Als je een regenworm bent, zoals jij, moet je vooruit

 

En achteruit leren kruipen

 

En moet je begrijpen, verstand heb je

 

Meer dan genoeg,

 

Wat onder de grond boven is.

 

En onder.^*

 

En al ben je een bloot levend buisje,

 

Schaamte ken je niet.

 

Aan kou kun je wennen

 

Aan trui, jas of kous heb je niets.

 

Je kunt jezelf bewegen, toe maar, probeer!

 

Je moet je lengtespieren en je kringspieren

 

Beurtelings samentrekken, zo ja, goed zo,

 

Je maakt een soort golving met je huidspierzak.

 

Ik kan er niets aan doen,

 

We zijn niet veel meer.

 

Een, twee, drie, vier,

 

Zie je, zo schuif je naar voren,

 

Je borstels zorgen er wel voor dat je niet

 

Terugglijdt door de klei, vijf, zes.

 

Je kunt diep gaan, een meter ongeveer.

 

En mondje open, zo ja!

 

Fijn toch dat je niet hoeft te praten.

 

Open houden, dan werkt de grond

 

Zich als vanzelf naar binnen, eten heet dat.

 

Eten. Eet. Gegeten. Eet stevig door. Flink slikken.

 

Ja, een steentje doet wel zeer.

* en je moet natuurlijk ook boven de grond weten wat onder is en wat boven en andersom

[p. 383]

 

Wat ziet je er toch gezond en fijnglanzend uit,

 

Mijn wormpje: je lange lijf haast roze en je kopje

 

Heeft de kleur van rode bessenwijn!

 

De volgende keer leer ik je copuleren,

 

Daar is niets aan

 

Het is even schrikken,

 

Maar je moet nu ondergronds.

 

Je vijanden hebben harde bekken

 

Daarmee trekken ze je zo de grond uit

 

Rechtstreeks de diedeladood in

 

Die nog donkerder is dan het leven.

 

Je moet daarom altijd en altijd en altijd

 

Tegenstribbelen, mijn wiebelewormpje,

 

En zo je korte leven rekken.

 

 

 

Luister je? Je luistert niet.