Tirade. Jaargang 44 (nrs. 383-387)

[p. 164]

[p. 165]

Harry Mesterom
Gedichten

Een droom bedacht zich,
en verliet ons.

Iemand beklom een eindeloze
ladder die rechtop
in een weiland stond,

geen grasspriet tot steun,
geen wolk bij de hand.

[p. 166]

Renaissance

 

Ik ben opgestaan. Zie

 

hoe het mij is vergaan:

 

wormen dragen mijn naam,

 

 

 

een sieraad voor elke tuin.

 

De vijf klimaten zijn

 

naaste familie van me;

 

 

 

zonder hen zou ik niet bestaan.

 

Tijd heeft mij niet gespaard,

 

maar mij geopenbaard

 

 

 

hoofd en staart van

 

het paard dat met zijn hoeven

 

sterren uit de stalvloer schraapt

 

 

 

om mij ervan te overtuigen

 

dat er een hemel bestaat

 

waarin ik niet kan geloven.

 

 

 

Sindsdien heb ik geen leven

 

dan een verzonnen bestaan

 

in het teken van zon en maan,

 

 

 

neemt een wolk de gedaante

 

aan van een man die droomt

 

dat hij mij is. Dus neem ik

[p. 167]

 

zijn schaduw aan, en wandel

 

uit zijn naam, totdat

 

ik niet meer verder kan.

[p. 168]

Zelfportret in stromend water

 

Stenen, bekleed door een beek

 

die met mijn tenen speelde, terwijl

 

ze het water kneedden

 

naar mijn beeld en gelijkenis.

 

 

 

Mijn handen vormden de beker

 

waarmee ik mijn mond opdronk,

 

mijn lippen naar mijn ogen bracht,

 

licht en donker als dag en nacht.

 

 

 

Mijn voorhoofd glipte als een vis

 

het denkbeeldig geworden water in;

 

mijn stem spartelde al stroomopwaarts

 

voor ik een woord had uitgebracht.

 

 

 

Eenzaamste aller wegen, die de weg

 

naar de bron nog weet! Waar wij samen-

 

vallen, kan ik alleen nog maar

 

baden in tranen en zweet.