Tirade. Jaargang 44 (nrs. 383-387)

[p. 106]

[Mei 2000 - jaargang 44 - nummer 384]

Hanny Michaelis
Gedichten

Onverhoeds wordt uit verheven
regionen een schot hagel
op de stad afgevuurd.
Als een kolossale vlammende spin
laat de zon zich loodrecht
onder een wolk uitzakken
en zet het westen in brand.
Aan de overkant verschijnt
met oudtestamentisch gezag
de regenboog. Gloeit aan. Dooft uit
en heeft de aarde niet geraakt.

[p. 107]

 

IJzerzagen. Drilboren.

 

Mokerslagen. Het opdringerige ronken

 

van vliegtuigen, auto's en motorfietsen.

 

Het mechanische gebonk,

 

geloei en gejengel

 

van het discorepertoire.

 

Ravel wordt erdoor overstemd

 

maar boven alles uit

 

klinkt onverstoorbaar het ijle

 

gefluit van de doodsvogel.

[p. 108]

 

In de vallende avond

 

keek ik naar buiten en zag

 

tussen bekende bomen in de verte

 

een onbekend wit huis.

 

Mijn blik begroette het verrast

 

als voorpost van een weergaloze wereld

 

die ooit voor me zou opengaan.

 

De volgende avond was het huis

 

weg. Hoe ik ook bleef turen

 

in de schemering of overdag,

 

het liet zich niet meer zien.

 

Een overhaaste belofte overhaast

 

ingetrokken. Sinds tientallen jaren

 

rijst het plotseling in me op:

 

een wit huis tussen verre bomen.

 

Onvindbaar. Buitenaards.

[p. 109]

 

Met mijn moeder die las

 

en breide tegelijk

 

en mijn vader die zes uur

 

per dag piano speelde

 

heb ik jarenlang gepraat,

 

gelachen en ruzie gemaakt

 

totdat ze werden ingelijfd

 

bij de legendarische 6 miljoen.

 

Een getal, waarover na ruim

 

een halve eeuw nog steeds

 

wordt geredetwist.

 

 

 

Hun gezichten beginnen te vervagen.

 

De klank van hun stem is

 

al bijna ontkleurd. Straks

 

ben ik er ook niet meer. Dan

 

zal het zijn alsof wij drieën

 

nooit hebben bestaan.