Tirade. Jaargang 43 (nrs. 378-382)

[p. 475]

Anneke Brassinga
Vijf gedichten

Achter de kastanje die krankzinnig is
geworden van de brullende merels, heel
mooi zoetgevooisd melodieus maar toch

als woedt er een uitslaande orgelbrand
in de kathedraal (komt allen nu samen
met blus dan wel spade, geen kelken Aärons

geen klokjesblommen! kwelen zij a capella)
- ten spoedigste, wat heet, ijlings wordt
onze stort van tranen ingewacht -; achter hem

die als een baltsende jezusboom van top tot
bijkans teen zijn mansdeelrijzige kaarsen
walmzoet en al lekkend heeft ontstoken,

staat goddank haveloos, volslagen kaal
het takkelijf van moeder esdoorn lief
te wenken: Kind, kop op! Al haast weer

winter! Schrale jij ontroost, mompel ik,
ontroostbaar nu eenmaal van heimwee
naar vroeger, toen voorjaar bestond

[p. 476]

 

zonder mij. Maar van weeromstuit rollen

 

uit mijn knikkers weke parels en stralen

 

sterren in hun bloeddoorlopen breken.

 

 

 

Nabij, nabij o en voorgoed nabij o

 

koude klonterpap van modderdonker

 

merelloos het binnenste der aarde schoot.

[p. 477]

KV 271
(pianoconcert nr. 9 in Es-Dur)

 

Regen stijgt bij heldere lucht - stamelingen

 

zij dwalen maar wat, zweven blijvend buigen

 

 

 

alle tonen ten mineure af en mee met hun wijken

 

glipt het hart. De uitverkorene die de muziek

 

 

 

mag horen als geen ander en altijd voor het eerst

 

ben je niet meer en nooit meer. Maar nog even

 

 

 

hoef je niet de regen van je kranke leven in.

[p. 478]

KV 450
(pianoconcert nr. 15 in B-Dur)

 

... en dat het zoveel donkerder is hier,

 

waar het ook zij en sinds wanneer? Terwijl de muziek

 

 

 

maar blijft doorgaan in retrograde beweging,

 

je weet waarheen. De kleinste fraseringen alleen

 

 

 

nog klinkend als nieuw en des te noodlottiger

 

want je kunt er niet uit, het stromend concert

 

 

 

van Wolfgang A. stuwt naar verleden - het is

 

overal. Hoe kan gestorvenheid zo jachtig zijn

 

 

 

en zonder plek? Een schuurlap van wassend water.

 

Wat geliefd was heeft de ruimte ingenomen

 

 

 

die je scheen uitgespaard in meegaand omhelzen

 

toen alles op weg was, naar later - nu hier.

[p. 479]

Overzij

 

Te lang heb je geloofd dat niets je deren kon

 

en nu pas in omzien die priemende schotsen

 

op de vluchtweg, bevroren rivier. Je voeten

 

ze blijven voor eeuwig erbarmelijk bloeden.

[p. 480]

Kwatrijn

 

In krijten, zuchten sleept zich

 

de dagen door 'n leproos van lust.

 

Te dragen zwaar het eertijds lichte:

 

haar smartenslijf sinds gij 't gekust.