Tirade. Jaargang 43 (nrs. 378-382)

[p. 360]

Esther Jansma
Niemand die mooi roept

Voor Rudi en Ineke

Een jongetje staat kwaad zwaaiend met zijn armen
brood naar de vogels te gooien, dat wil zeggen
woedend doet hij iets voedends - dat gebeurt

ergens tussen ‘lief zijn!’ en ‘godverdomme’ in
slaan de stoppen door, wordt er uit goedheid geslagen.

Hadden ze maar, hadden ze maar, zeggen de armen
die brood strooiend elke vogel doodmeppen.
Zo'n jongetje op een balkon. Duizend jaar mensheid.

Dit overwoog ik terwijl ik uit het raam keek
en mijn mouwen opstroopte en mijn haren losmaakte
om ontspannen en stoer tegelijk te gaan schrijven

wat ik zeggen wilde: Glimmen, het roestige licht
de ronde tafel, het rossige hoofd van je vrouw -
ik moest aan Russische iconen denken

de verstilling ervan, dat goud, dat brede
lijstje alsof je door een klein raam
kijkt naar een plek waar je wilt blijven

vastgehouden door taal, gezichten, schilderijen
kasten die er gewoon zijn, al die dingen, mooi zo
en niemand die ‘mooi’ roept, met brood smijt

aan het eind van dit tijdvak, die volle tafel, glazen
in dat rossige licht
waar een uitputtende beschrijving zoals H₂O voor zou moeten bestaan

[p. 361]

 

om het begrijpelijk en reproduceerbaar te maken

 

maar dat kan niet, dat

 

 

 

alles blijft in mijn hoofd tot mijn hoofd stopt.