Tirade. Jaargang 42 (nrs. 373-377)

[p. 216]

Leo Vroman
Gedicht

Wat heb ik met mij?
Ik ben te dicht bij
want dat handen wassen
na het plassen
en voor het eten
heeft mij doen weten:
er is geen grens
tussen wereld en mens.

Waar mijn handen
mij zelf aanraken
voel ik de cellen
van de huid van de
vingers hangen
als beschreven vellen,
ik kan ze voelen
aan het verlangen
ze af te spoelen

maar laat zo een verholen
stroompje na dat
zich door de riolen
verspreidt van de stad.

[p. 217]

 

Wat zou ik dan willen?

 

Helemaal

 

van kwijlbek tot billen

 

uit roestvrij staal

 

te mogen bestaan

 

dat niets los laat gaan.

 

 

 

Als ik wie mij zien

 

of niet naar mij kijkt

 

niet achter laat,

 

geen liefde, geen haat,

 

ja dan misschien

 

heb ik iets bereikt.

[p. 218]

II

 

En toch,

 

waarom zie ik het mooie

 

in mensen nog,

 

dat zachte plooien,

 

dat gedweeë dienen

 

van hun proteïnen

 

die zo weeïg zorgen

 

dat hun meesters morgen

 

er nog zo uit zien,

 

die wereld vol wonderen

 

van boven en onderen

 

waaruit wij bestaan?

 

 

 

Kom ook ik daarop aan?

 

 

 

Kon ik iets in mij vinden

 

van wat ik bemin

 

in mijn beminde,

 

beminde vriendin,

 

dan was dat een begin.

 

Maar nee, ik ben mij

 

te dichtbij. Te dicht bij.

 

 

 

Nu tracht ik mijn dunne

 

lijf te vertellen

 

dat ook zijn cellen

 

doen wat ze kunnen.

[p. 219]

 

Het zal mij wel lukken.

 

Wat ik van mij ken

 

kom ik nog wel te boven.

 

Hier kom ik door heen

 

zodra ik kan geloven

 

dat ik net zo ben

 

als iedereen.