Tirade. Jaargang 42 (nrs. 373-377)

[p. 179]

Hans W. Bakx
Het dode punt

Een lichaam in beweging is een ander
dan datzelfde lichaam in staat van rust,

bedenkt de wijsgeer onbeweeglijk
terwijl rondom de wereld onwijsgerig

slaapt. Ik wil de lamp opdraaien en zie
mijn hand gaat al omhoog. Wat zit er

tussen mijn gedachte en de eerste
trekking van een spier? Waar ligt

de grens, de schakel of scharnier die rust
scheidt van beweging en ze toch verbindt?

Die van het ene plots het ander maakt,
alsof er iets - maar wat - een hoek omslaat?

De olie is nu bijna op, de lus
van licht waarin hij zit wordt aangehaald.

Zijn blik dwaalt naar de muur waar een gravure
van een ruiter hangt. Precies, een paard,

het voorbeeld dat al eeuwen door de boeken
draaft: waar houdt een paard op paard te zijn?

Denk weg de staart, de manen, ontdoe
het van zijn hoeven, verwijder hoofd

[p. 180]

 

en benen: wat overblijft, blijft onmiskenbaar

 

paard. Onverdwenen de kern of idee.

 

 

 

Het lijkt wel of iets ophoudt te bestaan,

 

maar het wisselt slechts van masker, weet

 

 

 

de wijsgeer geeuwend. Zijn been is ingeslapen,

 

zijn schouder stijf. Of neem het haardvuur daar

 

 

 

dat sputterend op het punt van doven staat.

 

Hij hijst het aardse lijf omhoog en pookt

 

 

 

wat in de resten: hout wordt kool wordt as

 

zonder sprong of overgang, een lijn

 

 

 

kaarsrecht, met nergens dode punten.

 

De loop der dingen kent geen aarzeling.

 

 

 

Je zou - Dreunend slaat de buitendeur.

 

De filosofenkamer schudt, als de buurman

 

 

 

wiens koningsberger bollen faam genieten

 

fluitend naar zijn oven gaat en traag

 

 

 

de kalk neerdwarrelt op het denkershoofd.

 

Een keerpunt in de nacht. Hoe lang nog staat

 

 

 

dit huis, ofwel het oude vraagstuk anders,

 

wanneer stopt een gebouw gebouw te zijn

 

 

 

en wordt het bouwsel, bouwval en ten slotte

 

puin. Een pad dat op gegeven ogenblik

 

 

 

(daar is het weer!) onomkeerbaar blijkt.

 

En waar bevindt hijzelf zich op dat pad?

 

 

 

Het is te veel, te veel voor één hoofd,

 

al mag het van een wijsgeer zijn, dat zwaar

[p. 181]

 

en zwaarder weegt. En onbemerkt, alweer,

 

in een ondeelbaar even volgt de sprong

 

 

 

terwijl de wereld onwijsgerig wakker wordt.