Tirade. Jaargang 42 (nrs. 373-377)

[p. 131]

Chris Honingh
De overjas van Artemieff

Stal m'n stalen fiets
midden in de treincoupé.
Bestudeer een schedel
waarop niets meer groeit

dan ijzervijlsel en steels
zie ik de cirkelbaan
die op een kruin gedijt.
Is het koudwatervrees

die mij belet het hoofd
te strelen dat dobbert
op een uitgezakte romp?
Een spatbord klettert

tegen iemand aan; iets
verschuift, er broeit
wat in de mensenzee.
Alvorens mijn onedel

oog het oprecht gelooft
is magnetisme stomp,
ik heb nog wat geopperd
maar er volgt geknetter.

De buiging van de rails
wordt doorgegeven aan
mijn lichaamstaal. Vrees
voor onverstaanbaarheid.

[p. 132]

Veldsterkte

 

De maarschalk blaast zich op,

 

taptoe verliest zich in het ijle

 

territorium boven bivakmutsen,

 

gelegenheidsvuur. Aan een uur

 

ontspringt een dag en boven de

 

ogen wemelt het van gedachten

 

aan proefkonijnen, meisjesbillen,

 

gebroken tanden en lazaretten.

 

 

 

Dwaze Dina begint te kwijlen,

 

terwijl ze telkens zit te prutsen

 

aan haar negenoog. Haar pupillen

 

vernauwen zich en op den duur

 

verschijnen ze: opgeblazen kop

 

en roodomrande blik. Na achten

 

komt de laatste met oorverdovende

 

onzekerheid naar buiten zetten.

 

 

 

Na het zorgvuldig afgepaste rusten

 

brandt het innerlijke vreugdevuur

 

op het allerlaagste pitje. Beletten

 

zal ze niemand iets, bij tijd en wijle

 

maant ze de maarschalk: Zachte

 

heelmeester, met uw tijdrovende

 

behandelingen zult u driftkop

 

noch dwarskop kunnen stillen!

[p. 133]

Condensator harentwille

 

Dit is zonneklaar een mijnenveld

 

gras vermomd als glanzend koeienvel

 

maar dan zonder koe derhalve.

 

 

 

Bijgevolg ontbreekt de koeienhoorn

 

de benen kroon op elke herbivoor

 

waaronder menigeen zijn waterloo

 

 

 

beleeft. Soms werkt een beestentong

 

nog sneller dan een executiepeloton

 

en breekt de tijd voor een memento

 

 

 

mori eensklaps aan. In het weiland

 

zwaait de koe zonder al te veel elan

 

haar koeienstaart als ik haar gadesla.

[p. 134]

Grasmaaier

 

gebaseerd op I know what I like van Genesis

 

Ergens slaat het één. Het is lunchpauze.

 

De zon staat gelijk en ik lig op de bank,

 

waar ik ze steeds hoor praten.

 

 

 

Over gisteren, over vandaag; en Dina

 

spreekt zo graag tegen. Dikwijls gaat 't

 

over het weer. Vaak ook niet.

 

 

 

De conversatie stokt. Met veel moeite

 

heeft Wenkebach zich opgericht, maar

 

pasgeslepen messen snijden hem af.

 

 

 

Hij zwijgt omdat zij zwijgt. De muggen

 

dansen boven het afgemaaide gazon

 

en daarna slaat 't ergens twee.

 

 

 

De maarschalk ligt op zijn rug en ik,

 

ik ben slechts een grasmaaier - dat zie

 

je aan mijn manier van lopen.

[p. 135]

Van plus naar min

 

Ze ligt zonder lamp op haar rug,

 

vitrage bolt licht, maar zweeft vaag

 

naar de aarde terug. Het nooddier

 

leeft door haar steeds trager, zucht

 

komend en gaand tot berstens toe

 

gevuld met haar prachtige bloed.

 

 

 

Een vlakke hand beslaat de lucht,

 

maar daarin is het vliegensvlug

 

verdwenen. Had ze een klamboe

 

aan haar bed of een hoge officier

 

uit het regeringsleger om voorgoed

 

een eind te maken aan de plaag,

 

 

 

dan was er juist op haar manier

 

van overgave sprake. De heuvelrug

 

is niet onneembaar, een jachtstoet

 

loopt zelden in een hinderlaag,

 

wanneer ik het venster dichtdoe,

 

bijna neergeschoten op de vlucht.