Tirade. Jaargang 41 (nrs. 367-372)

[p. 427]

Wiel Kusters
Vier gedichten

Ik trek de slak
van de tak
waaraan ik plak,

een slak, een
voor een,

zoals een steen
een andere steen

een zetje geeft
omdat hij leeft,

met zich verkleefd.

[p. 428]

Dochter in de trein

 

‘Ga nu maar vast,

 

wacht nou maar niet.’

 

 

 

Tot je trein vertrekt

 

wil ik naar jou zwaaien,

 

lang daarna nog

 

breeduit waaien

 

in de bomen

 

langs het spoor

 

(of anders wel

 

in wapperend wasgoed).

 

 

 

Ik ga maar vast

 

en wacht maar niet.

 

 

 

‘Kom heelhuids aan,

 

daarginds en hier.

 

Ga maar blijf

 

op jouw manier.’

[p. 429]

Kinderarmpje

 

(Museum Boerhaave)

 

Alsof het zwaait,

 

vuistje open,

 

open dicht.

 

 

 

Het ziet mij niet,

 

ik ben een stukje

 

van zijn som.

 

 

 

Ik ben een oog

 

dat naar zich kijkt.

 

Een arm is het

 

die mij verrijkt.

 

 

 

Het hoort mij niet,

 

ik ben een stukje

 

van geen stem.

 

 

 

Ik schaam mij voor

 

mijn hand die schrijft

 

tenzij zij in haar schrift

 

verstijft.

[p. 430]

Zich sluiten

 

Zich scheren. Ik scheer me,

 

scheer het gezicht

 

in de spiegel.

 

 

 

Iets openen. Ik open

 

de kop van mijn scheer-

 

apparaat.

 

 

 

Blaas ik

 

mijn stoppels

 

als as in de wind?

 

 

 

Klop ik ze uit

 

tussen fruit, takken,

 

tuinafval?

 

 

 

Morgen verder.