Tirade. Jaargang 41 (nrs. 367-372)

[p. 2]

[Januari/maart 1997 - jaargang 41 - nummer 367]

Leo Vroman
Gedichten

Systeem, zal het Uw laatste Donder
wolk van zware aarde zijn
of net op tijd een openbare trein
waaronder, niet waarin
ik word verplaatst en dan verspreid?

Vlak na elke haast verrukkelijke zomer
keert een herfst van tak op tak
nadrukkelijk ter plaatse weer
vet- en bloed-kleurig

en hoe vaak ik mij vergis
heb ik nog vaker het gevoel
dat ik meer verlies dan ik bedoel
te worden uitgewist.

Hoe zal ik mettertijd
nauwkeurig weten
wat Uw Sneeuw dan is,
wat mijn vergetelheid?

[p. 3]

Levende

 

Levende! Lees dit nog niet:

 

ik heb het nog niet geschreven.

 

Sluit gewoon je ogen even

 

zodat ik niet zie wat je ziet

 

en deel met mij het gebied

 

grenzende aan ons leven

 

waar het verleden ons verweven

 

met blinde toekomst achterliet

 

 

 

Wat het is waar, waar niets bestaat

 

staat meer, een luchtmeer ligt

 

in een rivier in het zonlicht

 

een verdronken straat

 

een vluchtend zoogdier

 

 

 

verzen van voorheen, vazen van veren,

 

vervaging van de voorgenomen vaat,

 

onrecht om onlust mee te moduleren

 

tot geraas dat van geruisloosheid vergaat

 

 

 

Het ondergestroomde land

 

kolkt, stoomt in de luchtregen droog,

 

kantelt om en openbaart

 

haar kartonnen achterkant,

 

 

 

een verblindende onweerswolk

 

dondert en als die bedaart

 

slaat de bliksem omhoog

[p. 4]

 

Zo gaan deze dingen voorbij,

 

ook zij die ons vervingen:

 

deze afgelopen en deze

 

onbestaande

 

herinneringen

 

 

 

Nu mogen je ogen weer open

 

en mag je verder lezen.

[p. 5]

Gelukkige nieuwjaarswensen

 

1

 

 

 

Met welke doden zou ik willen ruilen?

 

Mijn horloge heeft het nog te vroeg,

 

trouwens, ze hebben het al hard genoeg

 

zonder zich met iets levends te bevuilen.

 

En hoe eeuwig is een levend uur?

 

Alles ruilt met alles (op den duur).

 

 

 

2

 

 

 

Vaak bekruipt mij het verlangen

 

ons hele hebben en houwen

 

gewoon of op goed vertrouwen

 

door boeken te vervangen:

 

 

 

wijnboeken in plaats van wijnkannen,

 

kookboeken in plaats van pannen,

 

vuile in plaats van vuilnismannen,

 

 

 

ons bed van platte romans,

 

een encyclopedie onze deken,

 

een licht boek ons lampje en wij spreken

 

niet meer in woorden van thans.

[p. 6]

 

Elke ademstoot glijdt naar buiten

 

als een gekreukelde pagina

 

vol gereutel en weldra

 

beslaan daarmee de ruiten.

 

 

 

Papier, wanneer hoef ik niet meer?

 

Als ik doorga op deze manier

 

in onze wc produceer

 

ik gedrukt schoon closetpapier.

 

 

 

Wat moet er later van mij worden?

 

Waterloze informatie, anders niets.

 

Artikelen haast vol woorden, soms iets

 

in schoolschriften en op schoolborden.

 

 

 

Hee, kan dat de adem wezen

 

van een kind?

 

Die heb ik zo nodig,

 

maar helaas,

 

wat mij dan toewaait is de wind

 

van ongelezen

 

doorgebladerde pagina's.