Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 525]

George Moormann
Niets dan lucht

Boven de stal van Bethlehem
zweeft een engel, zestien
kilometer groot.

Of ik overspel met een gevallen engel
zou kunnen hebben, ik ik?!
Vraag mij niet hoe ijl een
stoffelijk lichaam zijn kan.

Heet heet en hel
graaide ik in zijn blauwe lucht
en warm dat zijn vechtjas was, je dacht
toch niet dat ik toen dacht aan reconstructie:

‘de anatomie van een egel zou een stuk
moeilijker zijn dan die van een’

[p. 526]

 

So what!

 

ik moest helemaal vuur worden, dacht

 

 

 

mijn leven niet voller.

 

 

 

Geur van bronst,

 

brullend drek vermengd met het gehuil

 

van twaalf legioenen, en ik ik zou moeten

 

vragen naar de oorzaak van de dood?

 

 

 

Wat de betekenis van woorden is,

 

waar

 

engelen dichter,

 

vragen ze ook niet waarom

 

de mussen vandaan,

 

hoe ze leven, hoe ze kwamen?

[p. 527]

 

Nooit! Zal ik de zin van mijn bestaan

 

in wiens hand, boos, dronken, gek

 

als in een spiegel, gepijnigd door de leegte,

 

zeker andermans engel in mijn armen

 

dromen

 

vallen

 

zoals een tak van een gewei

 

knoestig rood verbrand

 

om nooit

 

winter te worden.

 

 

 

Dit gedicht is een engel,

 

en ook dit zoeken houdt op:

 

 

 

In lucht geen hemel

 

geen lichaam geen hoeve.

[p. 528]

 

Als een vliegtuig valt laat

 

niemand hem los.

 

 

 

De eeuwigheid gaapt

 

om de mens die eenzaam

 

zijn bestemming vindt:

 

 

 

lucht is lucht.