Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 446]

[p. 447]

George Moormann

De autist, de schilder en zijn Alzheimer,
hoge kathedralen, de vliegende vlekken,
de te hoge bloeddruk, de vermoeidheid,
je hongerige begeerte -
al de treckingen die het voedsel voor later zijn.

De zee is leeggevist,
een kale vlakte verraadt het keerpunt
van een worstelaar die danser werd.

Wij wachten op de afloop van een hagelbui,
een slagwerk dat zal eindigen met een plofje,

de geboorte van een glazen palet, dat liefdevol
geblazen, afstand doet van zijn vuur.

[p. 448]

Aan de horizon

 

De woeste grond van je doeken

 

wordt steeds lichter ingepakt, lijnzaad

 

werd olie, terpentijn een maagdelijk vlies.

 

 

 

Witte wieven weven

 

een wade voor de dag van morgen,

 

een plaats die niemand ziet.

[p. 449]

Om een te sijn met gode

 

Maar zelden tellen ze de

 

dag van morgen op bij je lege flessen,

 

de tubes waarin jij langzaam verdween.

 

 

 

Dat eischen van binnen, die scherven

 

vol gehavende huid, waarin je nog eens

 

het mes zette, deze nog eens opende:

 

 

 

De nauwelijks te omvatten doos van

 

Pandora, de mazen in haar vlindernetten,

 

de ongeduricheit van de vliezen in haar oog.