Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 426]

Wim Brands

Zij heeft al minstens twintig keer
geverfde dansschoenen aan, hij
een oude brandweerjas.

Weer iemand draagt van een failliet
busbedrijf een geldtas en ik
heb de naam

van een eeuwenoude winkel op m'n rug.
We praten elke ochtend vrolijk
in onze bus naar de staalfabriek.

Vooruit de jas, de naam,
de schoenen en de tas

naar het eenvoudige smelten,
de hitte waarop we ons verheugen.

[p. 427]

Het feest

 

Op de uitnodiging stond dat er zou

 

worden gedanst. Er kwam een danser.

 

 

 

Hij beledigde ons, balde z'n vuist

 

en keek alsof hij nog nooit had gemist.

 

 

 

Niemand reageerde. We hadden ons

 

niet in tijd en plaats vergist.

 

 

 

Toen het eten. Zette hij een stap,

 

namen wij een hap.

 

 

 

Lang en dik schuifelde hij tussen

 

de tafels, ellebogen naar achteren

 

 

 

alsof het plafond te laag.

 

En na elke hap een klap.

 

 

 

Eindeloos de gang.