Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 134]

[Maart/april 1996 - jaargang 40 - nummer 363]

Striptease

[p. 135]

[p. 136]

[p. 137]

[p. 138]

George Moormann
Spaarne 108

Wil je niet worden uitgespogen,
zwijg over het onbestemde
dat zich hier tussen de dingen
ophoudt. We bevinden ons recht boven
de krater en voedingsbodem of niet,
het is niet meer dan gepast je adem in te houden
voor de modderstroom die zo weinig
vloeibaar was, dat ze haast niet wegstroomde,
maar ongeveer ter plekke stolde tot een lijst,
een open deur.

[p. 139]

2.

 

Zo bezig met dit ei, dat je zwevend de

 

grond raakt, dat je deze uitdragerij als

 

geen ander verliest. Je trekt aan een neus

 

en kijkt de ogen uit, je blaft en gromt

 

als een speurhond. Lahar, lahar, een geur van

 

mensenvlees maakt zich los. Een schuilplaats

 

ontdoet zich van haar dagelijkse masker, stof

 

dat de verschillende gezichten van faeces

 

slijpt, dit stilstilleven, deze modder die

 

stolt tot een huid, dit huis, deze paletten.

[p. 140]

3.

 

Hoe leeg dit decor, dit trotse toneel dat

 

niemand nodig heeft, de langspeelplaat die in alle

 

stilte wordt teruggegeven, het stuk pakpapier dat

 

dienst doet als parasol. Want nu jij heen bent,

 

het werk is meegenomen dat je van hen hebt gemaakt,

 

dient zelfs geen schaduw. Stof die het bij

 

leven goed deed als plaatje, doet ons besluiten dat

 

dit echt, met het oog of met een stoffer, het einde is.

 

Je maakt en vergeet maar ook dat is overbodig,

 

want wat je er ook instopt, alles zal óók anders zijn.

[p. 141]

4.

 

Bleek of blozend, slank of mollend? Of je buste nu

 

zwerft, tikt of uiteenvalt in de modder van een

 

avondster, er is geen zonneveld dat niet ook anders is.

 

Of dit licht nu wel of niet herboren wordt, of dit

 

harig palet nu wel of niet voor niets is gevild, of ook

 

deze morgen zich tot op zijn nevel in kleuren breekt,

 

wie zal het zeggen? Onthulling of omhulling, jas of geen jas,

 

je zal voortbestaan, bij voorkeur in een vrolijke optocht

 

over blauwgeregende paden, de felle opslag van een iris die het

 

begin van een strand laat zien, een zee die naar buiten dringt.

Op 23 juli 1995 overleed de Haarlemse schilder Kees Verwey, 95 jaar oud. Kort hierna volgde de ontruiming van zijn befaamde, overvolle woonhuis-met-atelier aan het Spaarne. Aan de schatten die hierbij naar boven kwamen wordt nu een tentoonstelling gewijd.

Voorwerpen uit het atelier, documenten en vele bekende en onbekende kunstwerken geven een beeld van het huis, het atelier, de kunstenaar en zijn werk.

Voordat het schatgraven in het huis aan het Spaarne begon, heeft de Haarlemse fotograaf Piet van Leeuwen, in opdracht van het Frans Halsmuseum, een fotodocumentatie gemaakt van het huis, van de boedel en van de gestorven kunstenaar. Uit tientallen, steeds bij natuurlijk licht gemaakte, opnamen koos George Moormann drie foto's waarbij hij het prozagedicht Spaarne 108 schreef.

Schatgraven in het huis van Verwey

Verweyhal, Grote Markt, Haarlem

5 april t/m 16 juni 1996