Tirade. Jaargang 40 (nrs. 362-366)

[p. 28]

Frans Deschoemaeker

Pokdalig erf. De pomp,
de dissel en de molm.
Om de vlier de muggentros,

van energie het nabeeld
in de roestende coulissen.
Oud is de zomer.

Het oog over het rietland
en het ongewisse, te traag
voor iets anders dan stof.

Rimpeling van water
in de donkere, mosgroene
vonten van de avond.

[p. 29]

Sculptuur

 

Soms doet een woord hard stof

 

opwaaien in het desolate bladwit,

 

zoals een vingernagel, schampend

 

 

 

op de einder van de huid, een schilferwolk.

 

Soms klapt de leegte dicht, en zuigt

 

vanop haar sokkel een najade

 

 

 

de museumzalen aan. Beluister

 

aan haar borst het kraken van parket

 

en dieper, van sleutelbeen tot bilnaad,

 

 

 

het atomair geroezemoes van quarks

 

en dito quanta. Wie de vinger legt op

 

haar granieten leest, bevlindert de ruimte.