Tirade. Jaargang 39 (nrs. 356-361)

[p. 516]

Marieke Jonkman

IJssel

Deze rivier verzet zich nooit. Ze is een zenuw
in het groene vlees genoemd. Ik ben verwant.

De veerman is mijn vriend, van 's morgens zes
tot 's avonds tien, maar 's nachts, als ganzen

overtrekken, gaggelend gaggelend
mij groeten, ben ik eenzaam en nerveus.

[p. 517]

Terras

Wie thee schenkt, schenke van zich af
en geeft een zeemansgraf aan dit insekt
dat brutaal het witte kopje binnentrekt.

Dit advies is kokendheet en wreed.
Verdrink dit zwarte beest in bier
of limonade, vernietig het perfekt
en neem wraak omdat je boven, hier

recht boven dit terras verliezen moest,
het hoofd ter hoogte van het theeservies.

Ik was afwezig, speelde markiezin
maar nu ik dit blauwgerande kopje zie,
voel ik het binnenglijden en verdrinken.

[p. 518]

Was

De vreugde van de droge was, de geur van buitenlucht.
De dunste stof draagt nu het helderste bouquet
en voelt als zijde aan.

Opvouwen is feest, scherp en alles even breed.
De pas gevulde planken in de linnenkast
vervullen mij het meest

en dwingen mij, badhanddoek en tafellaken strelend,
voor een nieuwsgierige au pair te spelen.
Ik sta te vrezen dat achter mij mijnheer verschijnt.

[p. 519]

Damp

Ik wil verdampen, opgaan in nevel, mist
boven de zandplaat, heiig is mijn lichaam.
In slierten wil het waaien over zee.

Ademtocht. Lediging is vrouwelijk. Laat zij
doorgaan, dagelijks, zodat ik mij thuis voel
in wasem en andere nietigheden.

Het groene rugzakje danst op mijn rug.
Ik loop in stevige pas langs dit strand,
rust uit op bazalt.

[p. 520]

In de veren

Altijd dit eiland, ik trek maar rond,
alleen en ongekleed, maar ongezien.
Van bazalt blijf ik de hartsvriendin.

Ook van branding. Verloren druip ik af,
ver van haar die omslaat, omslaat
en vooroverstort.

De eidereenden op het blauw ken ik van binnenuit.

[p. 521]

Aan de vloedlijn

Een dode bruinvis op het strand.
Geen gezicht, geen geur.
Ben ik dat daar?

Deze vraag reikt dieper dan ik graven wil.

Uiteengevallen voel ik mij.
Dit badpak kleurt een blauwrood adernet
op mijn albasten kruik.

Ik wil geen dode bruinvis zijn.