Tirade. Jaargang 39 (nrs. 356-361)

[p. 354]

Kees Ouwens

op stond hij na de telbare keren nogmaals, opgestoten
door zijn pomp vanbinnen, een kolom overeind vallend

als een rib van de teerling, zijn kubieke lotgeval, als
oprijst het grondvlak naar voren: hij zelf - de kans dat

kantelt de worp de hemel, als aangrijpt het rad op het
rondsel terugwaarts, het element in van zijn worp inkerig,

waar naspeurt de vlucht de hand in beproeving: dat aan hoogte
wint gesmokkeld de baat, waar ombuigt de koers de richting

de klok, daar omtilt het hellen het vlak de rechte, als
inwijkt - herleidt - het stuwen de krachten: tot de

condensatiestreep de tijd tot doel heeft: dat dit doel de
staart is, het punt ‘nu’ volgend terug hoog aan de stolp, of

dat stokt de impetus, waar knapt het vlies scheidend bewijs
en waan, maar invangt de voortgang het voorgaande,

in het opstaan - in een fractie - in hun raakvlak, tot de
waan het bewijs is, en dat die weerkomst, de raaklijn

gekeerd per seconde, het moment, zoals de schok is de vorm,
dat het heden is het verleden, brak open de datum als

de Schelfzee geweken in tweeën, en het snijlicht, de
kier gescheurd in eens en voorgoed, als een flitsbeeld

[p. 355]

 

scheidt de wateren tot de kusten vervallen, vlamt op

 

door hem heen als hij te winnen heeft wat het belicht in

 

 

 

een keerzicht, als invlucht tegen de loop de teloorgang: dat

 

het een stap terug maar gaans is en niet is een ontneming

 

 

 

wat dan spreidt ten toon zijn open kaart, neergepetst

 

naar de zwarte uitsnijding, die het omgrenzende, omstrijdend

 

 

 

het omgrensde, doet inzien dat aanlokt de ijzers het wak, en

 

dat delen de schaatsers hun aantal door de som van hen schaatsen

 

 

 

omdat opgaat de deling, maar hun veelte: dat zij op konden eens

 

alle kanten, omzeilt de rekenschap dat een vorst, de omvriezing,

 

 

 

de uitkomst op nul omhelst om hun zelf: hoe het vermaakt hem als

 

hen omglipt - onderwijst - de tentakel: dat zijn troon is zo lenig

 

 

 

als water? en of die kaart hem eigen, de dwarreling het rijk in

 

onder de spiegel breekt met het spel of dat hem is opgebroken

 

 

 

de regel? als hij zijn kaart kantelt om te weigeren te spreiden

 

ten tonele dat hij absent is ook ontcijferd daar, waar als

 

 

 

vergeetput hij schromelijk, omleidend de bundel koude ijzers,

 

tot de inkerving, het wak voorbij, herstelt hun koers, niet

 

 

 

behelsd is? noch dat hij, invalbaar onder de hoek naar believen

 

over de cirkel in pacht hebbend de as waaruit vlieden

 

 

 

de niemandslanden tot inteert de kern, als, spaakgelopen de kiem,

 

hij, de aanhechting - hun aanwinning - geslaakt zoals zee koos

 

 

 

het wad, mankeert in hun midden?