Tirade. Jaargang 38 (nrs. 350-355)

[p. 218]

Leo Vroman
Ik vind graag een stervend kind

Ik vind graag een stervend kind
veel meer dan een groot man
van zijn eigen leven kan
vinden en toch nooit vindt.

De vingers van een achtjarige
bekruipen mij zonder elkaar
als een ontwakend rupsennest
in het harige van mijn haar

Ik wil best smaken
maar in alle kranten
tussen de regels kraken
hun jonge botjes onder
de neer donderende bommen.
Hoe kunnen kunstenaren
met al hun verdriet en verdommen
die zwaartekracht evenaren?

Hun met vuilnis overgeschilderde,
hun marmer in zuur opgelost,
hun door taal zelfkrommend gedicht

vliegt als een verwilderde
postduif dwalend met post
van doden aan doden gericht

[p. 219]

 

en hoe licht is het geheugen!

 

Ik verteer het mijne

 

bij kleine teugen

 

 

 

hoe vroeg is dit geschreven

 

uitvloeisel nog in leven?

 

 

 

Zo lang als vleugen

 

geur van wildgebraad

 

die oprijzen uit het

 

brandend bed

 

bewijzen

 

bewijzen

 

 

 

Ben ik een man

 

van mijn tijd

 

doe dan maar

 

mijn eeuwigheid niet

 

in de ban

 

van dit verdriet