Tirade. Jaargang 38 (nrs. 350-355)

[p. 213]

Willem Jan Otten
Geef in eigen woorden weer

De strekking van het zand
had hij nog niet in eigen
woorden weergegeven en toch
lag het daar, euforisch wit
en onbereikt. Hij wist er van,
al sinds zijn eerste oversteek,
het lag zich zelf onmerkbaar
te verleggen als een mededeling
die een leven inbedt levenslang,
en daarom staken mensen staken
langs de rand er van, opdat men het
bij vloed vermoeden kon, opdat het
ook bij eb datgene was wat straks
onder de watervlakte ging.

[p. 214]

 

Koel orakel is april,

 

geopend het seizoen

 

van oor te trachten

 

zijn en niet degene die

 

wat hem vervoert verbreekt.

 

 

 

Zullen hier twee zwanen dalen

 

en dan nagenoeg geluidloos

 

insgelijk reikhalzend

 

dompelende meisjesarmen zijn,

 

 

 

maar deze zwenkten af

 

vanwege in hun ooghoek mij,

 

 

 

verdwenen naar het wenkend koele

 

waar zij niemandal bedoelen.

[p. 215]

Gebinte

Het was te
Planken Wambuis
eind april.

De kinderen
nog roerloos in
hun slaapzakken
doezelen bijeen
een zoldering
van vogelenzang.

Niemand stootte
iemand aan. Het was
alsof men ons iets
door liet schemeren,
alhoewel wij wisten:
hemelingen horen niet

het lierend weefsel
dat wij uit hen spannen
hoog in onze oren
eind april.

[p. 216]

 

We worden hoe dan ook bijziend,

 

wij talmers aan de bosrand

 

waar zij als het schemert

 

in verdwijnt.

 

 

 

Hij moest met lege ogen

 

leren staan en tasten

 

naar een handschriftdunne

 

draad. Die leidde hem

 

stam na stam zijn eigen

 

doolhof in terwijl hij wist

 

ik maak haar los van haar.

[p. 217]

 

Op de oever van de overzijde

 

hakt een man. Er is geen wind.

 

Tussen hem en mij de Wijde Ee.

 

De man hij hakt. Zijn bijl

 

klinkt een gedachte later

 

dan zijn slag. Hij hakt zich

 

los, hij hakt zich een attaque

 

en als hij valt bestaat hij pas

 

wanneer de Ee is afgelegd.

 

Het duurt maar een gedachte

 

en dan is hij voortgeplant.