Tirade. Jaargang 37 (nrs. 344-349)

[p. 386]

[Tirade september & oktober 1993]

Leo Vroman
Ik Joods?

Dan was Jezus ook mijn vriend
om wiens onverdiende lot
ik even driftig heb gegriend
als om de dood van het zoveelste gebod,

dan knielde ik in mijn verwilderd haar
naast het plakkaat waarop ik
blijkbaar had geschilderd:
Jezus heeft gelijk.

Maar al had ik dat graag rondgetorst
ik liep niet graag te kijk
en Jezus ik dorst het huis niet uit.

Ik had een meisje voor je moeten zoeken.
Daar leefde toch iets in die lendendoeken?
Martha, Maria, je hebt hem toch die nacht
op horen staan en minstens horen plassen?
Jullie moeten toch hebben gedacht
hoeveel meer er aan hem was te wassen
dan die door stof tot slof gelooide voeten?

Van die liefde is de bijbel het skelet,
nergens de huidgloed van het ware leven,
geen pret geen braaksel in een bed,
en wat er toentertijds toch niet ontbrak
maar in geen reisverhaal werd opgeschreven
is ‘Jezus schaterde, en Hij sprak’

[p. 387]

 

Goed, gelovigen, we hebben haast,

 

we hebben niet meer zulke eeuwen,

 

maar je hoeft niet zo te schreeuwen:

 

Jezus leeft niet hierboven maar hiernaast.

 

 

 

Ja Heer, hier zitten we met halfgebakken heren

 

extremen onder joden, katholieken,

 

islamieten en andere geesteszieken,

 

en de zachtgelovige heeft niets meer te beweren.

 

 

 

Zo kweekt elke groep gewonde wanden,

 

en zo krijgt ieder geloof verharde randen,

 

waar blindheid niet gezien wordt als gemis

 

en gepreekt wordt uit gescheurde tanden,

 

 

 

terwijl ik geloof dat alles heilig is.

 

Zoals van menselijke ingewanden

 

waar geen cel, geen adem veilig is

 

zo dierbaar zijn mijn vleselijke banden.

 

 

 

Hoe meer ik leef hoe meer ik mij herken

 

als een enkel onbegrijpelijk systeem

 

waar ik uiterlijk de chauffeur van ben

 

maar onbegrijpelijke besluiten neem.

 

 

 

Wachtende totdat ik weet op wat

 

en bij gebrek aan betere gebreken

 

spreek ik woorden die ik niet zou spreken

 

als ik ze voor het zeggen had.

[p. 388]

 

Luister, ik zwijg al van die eenzaamheid

 

ik ben de draad al kwijt van mijn verdriet.

 

Nu hoor ik wat de menigte niet ziet

 

 

 

Ik hoor het komen van een vreemde tijd!

 

Als mijn ogen mij bedriegen

 

zijn ze door grotere vervangen:

 

Ik zie de ramen met een vlies van huid beslagen,

 

ik zie het maanlicht in de aderen dagen,

 

het zijn vleerkoeien van het andere gebied

 

Ik zie ze niet vliegen

 

maar ik hoor ze hangen!

 

 

 

Ik wil opstaan

 

op raam en wanden slaan

 

alleen maar om hun haken

 

van mijn buitenmergsel los te maken

 

de vleerkoeien van het andere gebied

 

meer nee, maar neen

 

ik kan het niet

 

ik kan het niet alleen